Eind september, Skopelos, Griekenland. Een taveerne op het strand van Agnontas. Uitbater Stelios vist. Hij spant een net rond het gammele houten piertje. Mama Stelios gaat in zwart badpak en witte badmuts te water. Vriend van Stelios gooit grint in het water terwijl mama met twee handen op het water slaat. Zoveel mogelijk herrie maken is het devies, want daar schrikken de kleine visjes van die vervolgens alle kanten opschieten.
Even later haalt Stelios het net voorzichtig binnen. Honderden visjes zitten als zilveren pijltjes vast in het net. Samen met mama gaat hij op het gammele steigertje zitten. Voorzichtig peuteren ze de visjes los uit het net. Een half uur later zit mama aan het tafeltje naast ons. Een groot bord gefrituurde visjes voor zich, halve citroen ernaast. Het is een dagelijks terugkerend ritueel.
Terug in NL. Nieuwsuur. Het zoveelste item over de crisis. Iets over fictief geld, een hefboom en fondsen. Lief en ik kijken elkaar aan. Snap jij het? Nee, we snappen het niet. Wat we wel snappen is de werkelijkheid van Stelios die heeft leren vissen van zijn ouders. Die vandaag vist, volgende week vist en volgend jaar ook nog vist.
Een werkelijkheid die houvast biedt.
Ha Conny!
Die scene met die vissers heb ik ook gezien.Vile mij op dat de alom aanwezige katjes de gefrituurde visje lekkerder vonden dan de verse!