Zo. Daar zijn we weer. Met excuses voor de lange afwezigheid. Ik stond even droog, blogsgewijs dan. Van iedere mening die tegenwoordig in mij op plopt, plopt vrijwel tegelijkertijd ook de andere kant van de zaak op. Of op z’n minst een vraag over de zojuist opgeplopte mening. Ik geef de schuld aan het bewandelen van het Zenpad. Daar word je erg enerzijds / anderzijds van. En van enerzijds / anderzijds word je uiteindelijk stil.
Daar komt ook bij, er wordt zoveel geblogged en gecolumned. Niet gehinderd door enige kennis van zaken of kwaliteit. Ik wil niet aan bijdragen aan de berg ongefundeerde onderbuikgevoelens- hé: dat was een mening! Anderzijds….
Anderzijds is het ook wel een avontuur jullie mee te nemen op reis naar de binnenkant.
Einde droogte.
Vaak zijn jouw blogjes zo inspirerend om eens anders naar dingen te kijken, dat ik ze altijd mis als ze een tijdje wegblijven. Stilte is mooi, maar het zingen van een vogel ook.
Wat lief. Ontroerd.
Blij weer wat van je te lezen! Zoals Vlasje zegt, “stilte is mooi”, maar het moet ook weer niet te lang duren.