“Mama, mijn hele leven verandert als ik in Amsterdam op school ga. Het gaat niet alleen om school, het gaat om mijn hele sociale leven. Besef je dat wel?” De trein naar Amsterdam, op weg naar het Montessori Lyceum. Om mijn dochter hangt een donkere wolk. Onderuitgezakt zit ze tegenover me. Totaal gesloten, voor het gemak even vergetend dat het haar eigen idee was om in Amsterdam op school te gaan. “Dat besef ik heel goed, maar dat was toch helemaal de bedoeling? Je hebt toch behoefte aan een andere sfeer?” “Het maakt vast niks uit. De kinderen daar zijn vast hetzelfde.”
Isa mag een dagje meedraaien, kijken of de sfeer haar bevalt. Voor mij is het een sentimental journey. Ik zat er en Isa’s grote zus Eva zat er. Die natuurlijk absoluut mee wil. Eva en ik proberen ons zo neutraal mogelijk op te stellen. We onderdrukken onze opwinding en de blijdschap op onze oude school rond te lopen en herinneringen op te halen. Niet te enthousiast zijn, Isa moet haar eigen keuze maken. Het MLA is gevestigd in een voormalig klooster. De gangen smal en hoog, gotische bogen. De trappenhuizen zijn smal. Het gebouw zit vol onverwachte gangetjes, trappetjes en ruimtes. Isa’s afdeling beslaat twee verdiepingen waar zo’n 180 leerlingen hun thuisbasis hebben.
Op de gangen ontmoeten we leerkrachten die Eva nog kennen en kom ik zelfs mijn oude (heel oude) mentrix tegen. Isa krijgt van iedereen een hand en wordt welkom geheten. We praten met Maarten, Eva’s vroegere mentor die nu Isa’s deelschoolleider is. Hij weet het nog precies, Eva’s klas. Informeert naar de nog steeds hechte vriendenclub, hij kent iedereen nog bij naam en vindt het duidelijk heel leuk dat Eva’s zusje nu komt.
“Naar de kantine.” zegt Isa na het gesprek. “Daar kan ik het pas goed beoordelen.” “Waar let je nou op?” vraag ik. “Hoe ze met elkaar omgaan, hoe ze eruit zien.” “En?” “Het is toch wel heel anders dan op het Baken. Rustig, relaxed. Gezellig. Niet iedereen ziet er hetzelfde uit. Ik denk toch dat ik hier meer mogelijkheden heb om te zijn wie ik wil zijn. En weet je, op de gang? Die leerkrachten zagen me echt!”
We gaan het vieren om de hoek, koffie en taart op de Albert Cuyp. “Dit wordt dus mijn nieuwe omgeving.” zegt Isa. “Cool.”
Geweldig dat enthousiasme van die kinderen als er weer iets nieuws te gebeuren staat. Het zijn soms net hondjes die kwispelen van gretigheid.(of is dat raar dat ik dat zeg?)