Manmanman, wat kan een mens verdrietig zijn. En boos.
Na al het ziekenhuisgedoe plofte ik ’s avonds op mijn kussentje in de zendo en baf: er kondigde zich een Groot Inzicht aan. Met hoofdletters. Ik werd van mijn kussentje geblazen zo groot. Maar in plaats van zacht en open en dankbaar worden, dacht ik: What the Fuck.Ook met hoofdletters. What the Fuck moet ik met groot inzicht. Kan ik er mijn vriendin mee redden? De mensen waar ik van houd? De wereld? Nee. Ik kan er helemaal niks mee. Lazer op met je groot inzicht. Dat dacht ik en de dagen erna liep ik tierend en huilend door de wereld.
Dus Teisui – zij die vol vertrouwen de stroom volgt – verdween. Weg was ze, verstopt achter wolken Grote Twijfel. Ik bleef over. Alleen. Het meisje en de dood. Nu weet iedere Zenner dat je het absolute en relatieve niet met elkaar kunt mixen. Verlichtingsresultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Ik weet dat ook. Wat zich in de geest afspeelt is van een andere orde en geldt alleen en uitsluitend voor jezelf. Een beter mens worden, minder verdriet, de dood verslaan – het zit er niet in al zit je 20 uur per dag op je kussen. Iedere Zenner weet het, ik dus ook. Maar om het zo door en door te voelen, is een ander verhaal.
Gelukkig hebben we de sangha nog. Gelukkig zijn er wijze mensen die het pad kennen en me even vasthouden. Donderdag keek ik naar de gezichten in de sangha, voelde de concentratie, rook de wierook, en hoorde de regen die kletterend tegen de ramen sloeg. Ik proefde mijn tranen. De mist rond Teisui trok langzaam op.
Lieve Connie,
Veel sterkte,
Annemiek
Er is geen oorzaak, er is geen gevolg. Er zit geen relatie tussen hard werken of veel zitten en daarna de vruchten plukken. Je hoeft nergens heen. In je verdriet, in je boosheid, in je grote twijfel zit het Ongeborende, het Ontwaakte, zit Zij die vol Vertrouwen de stroom volgt. Juist die boosheid is er uitdrukking van.
All shall be well, all is well.
Ik ben blij met jou.
@annemiek dank je wel!
@marloes alle shall be well, all is well – ik ook van jou
Hoi Connie;
Op de laatste “entry” op http://www.byronkatie.com schrijft Byron Katie over het sterfbed van haar zuster. Ik wilde daar een stuk van citeren (sorry dat het zo lang is). Ik hoop dat je er iets mee kunt, ik vind het erg mooi en het sluit denk ik aan op wat je schrijft. Sterkte ermee. Lieve groeten, Simone
Oh, how I love her, and how opposite of helpless I am. I am the power of love, and there is nothing more powerful than that as I find myself sobbing with her, for opposite reasons. Who would think that love is that grateful, that deep, that overwhelming, and tear-filled! As I sob, the joy within, the joy that is born out of my love, blind in its clarity, runs deeper than any sadness could ever begin to, and it is allowed to live at its depth, a state that fear is too shallow to explore and must always fall short in its emotion to express.
My sister’s dear husband is very afraid. “What will I do without her?” he says. I tell him that it’s simple. “Sooner or later you’ll go to the bathroom, then you will eventually eat, take a walk (he loves to walk), eventually sit down, then eventually stand up, go to bed, wake up, make your coffee in the morning. That is what you will probably do. But your thoughts along the way, your fear of the future and assumption of a past, make those simple things difficult.”
(…)
Also, the enlightened mind understands that all pain is on its way out and that pain never gets worse than it is in this moment now, and I invite you all to test this reality and to understand for yourselves that even physical pain is a projection of mind, as is all suffering. Everything comes or goes in its time, and everything is medicine, even a suffering sister, brother-in-law, or friend.