Wat heerlijk. Paar dagen vrij en mooi weer. Gisteren met hartsvriendin in de zon op Grote Markt. “Het gaat helemaal nergens over en toch raakt het me,” zegt vriendin. Relationele perikelen, nou ja, perikeltjes dan. Want het gaat immers helemaal nergens over…We zijn er erg bedreven in om dingen die ons raken even onder de loep te leggen, elkaar de les te lezen, hard om onszelf te lachen en vervolgens onze overgevoeligheden de plek te geven die ze verdienen: meestal bij oud, afgedankt zeer, want 9 van de 10 keer komt ons hartzeer daar uit voort. Vervolgens op chocoladekonijnenjacht, geen sinecure de dag voor pasen. En toen besefte ik waarom ik het stadshart toch niet helemaal klopt. Eigenlijk is het gewoon een shopping mall, niet echt het hart van de stad.
Eind van de middag tapas bij vrienden in de tuin en toen samen naar de schouwburg gefietst voor Cubaanse muziek. Wat een vergissing was natuurlijk, want Cubaanse muziek moet helemaal niet in een schouwburgzaal maar in een dance hall waar iedereen kletst en drinkt en danst. Wij zaten op het 1e balkon aan de zijkant. Van die stoeltjes die naar voren en naar achteren kunnen glijden. Om iets te zien moet je helemaal naar voren, op het puntje van je stoel voorover hangen over een brede balustrade. Tweede en derde balkon waren niet in gebruik…Echt ongelooflijk dat een architect zoiets verzint. Joop was er ook, met scootmobiel. Ook op het 1e balkon want dat is de enige plek waar plek is voor rolstoelen. En dan zit ik me toch af te vragen hoe Joop in geval van nood veilig buiten komt. Want de lift mag in noodgevallen niet gebruikt worden. Wordt zo’n gebouw niet van tevoren gekeurd op dat soort dingen? Zijn er tijdens het ontwerp en de bouw groepen toekomstige gebruikers – gehandicapt en niet gehandicapt – betrokken geweest? Volgens een van de suppoosten wordt de boel binnenkort verbouwd zodat het geschikter is voor bezoekers…Kan er echt pissig over worden. Duur theater oke, maar de architect heeft zichzelf centraal gezet en niet de gebruikers. Onbegrijpelijk.
Lief, die met de auto was, want moest nog naar Amsterdam, kon nergens zijn autosleutel ontdekken. En die auto, die staat nu dus voor veel geld nu in de Hospitaalgarage. Witho en ik hebben tijdens de suffe Cubaanse afterparty – volksdansen in Almere! – een truc bedacht waarmee we bij lang parkeren op Schiphol goud kunnen verdienen. Dat gaat zo: je schaft een smartje aan. De auto van de klant staat al een week op lang parkeren. Je rijdt met smartje tot aan slagboom, trekt een kaartje en dan in z’n achteruit. Kaartje verkopen aan klant, die rijdt er z’n auto mee naar buiten. Smart parking hebben we het genoemd. En we gaan de truc toepassen om onze auto – als we ooit een sleutel vinden – weer uit de garage te krijgen.
Misschien hadden deze bemoeizuchtige dames http://www.almerevandaag.nl/nieuws/almere/article1714690.ece
iets anders te doen toen de plannen voor het nieuwe theater werden ontvoud door een Japanse architecte die niet eens knap Engels kan spreken, maar waar de ontwikkelingsgeilaards van deze stad wild masturberend de straat voor op en neer liepen omdat het theater er op deze manier en van HAAR moest komen.
Walchelijk voor woorden dat niemand die masturbanten heeft kunnen stoppen. Mijzelf incluis. Mijn partij in die tijd, Leefbaar almere, Frits Huis en en wethouder Jan Lankreijer cum suis waren onder andere de mede- masturbanten die niet waren te stoppen.
Jammer maar niet meer dan dat. Het gaat tenslotte maar over 80 miljoen verkwiste eurettes.
Zo nu ben ik klaar met mijn bitterheid.
Die garage truck werkt alleen als er niemand achter je staat.
Voor een tip kan ik je deze van Rowan Atkinson aanraden http://www.youtube.com/watch?v=hmn-QklbPk4
Zijn alter ego Bean is er maar druk mee.
Fijne pasen
Nou ja, verkwist…da’s wel erg kort door de bocht. Er kan nog een hoop gedaan worden om het mensvriendelijker te maken. De niet te dimmen gaslampen vervangen door normaal licht bijvoorbeeld…
Ben langzamerhand wel erg benieuwd hoe het proces verlopen is. Wie waar verantwoordelijk voor was. Bijvoorbeeld de vorm van de zaal: volkomen ouderwets. Kan me niet voorstellen dat dat nog ergens ter wereld gebouwd wordt. De nieuwe concertzaal in hamburg bijvoorbeeld, een soort schelpvorm. Smaken verschillen maar in hamburg weet je heel zeker dat je uitstekend hoort en ziet. Als je voor de doosvorm kiest, weet je zeker dat 1/3 van je bezoekers slecht of geen zicht heeft. En daar hoef je geen architectuur voor gestudeerd te hebben.
Ik kan me herinneren dat Cocky Kuipers en ik tijdens de eerste rondleiding op het podium stonden en keken naar de zaal in aanbouw. Toen al zeiden we tegen elkaar dat de vorm ouderwets is en slecht zicht zou opleveren voor de balkons. Misschien omdat we allebei weten hoe theaters werken. Het lijkt alsof er geen adviseurs, geen deskundigen betrokken zijn geweest. En voor zoveel geld is dat inderdaad uuummm hoe zullen we het noemen…’slordig’
Als je iets koopt(laat bouwen) waarvan één derde niet te gebruiken is of niet functioneeret dat is dat verkwisting naar mijn mening en maakt het de zaak alleen maar erger.
Ik was bij een presentatie toen de bouw van het theater werd uitbesteed aan Balast Nedam en daar deed ik mijn ervaring, zoals ik die beschreef, op.
Niemand wilde(ook binnen mij partij) weten van de methodiek om gewoon van de bodem af aan opnieuw te beginnen met de ontwikkeling van een ander theater. De stok achter de deur was de ‘claims’ van betrokken partijen. Op de vraag hoe hoog die claims zouden zijn werd nooit antwoord (door mijn eigen wethouder) gegeven. Ik was en ben overtuigd dat het allemaal beter en goedkoper had gekund, inclusief de claims.
Een mooi theater ontworpen door jonge Nederlandse architecten was waarschijnlijk veel mooier, leuker en praktischer geweest
Jij en Cocky weten inmiddels meer over het gebruik van het theater. Waarschijnlijk zal ik het nooit ondervinden, want ik kom nooit in het theater in Nederland.
Overigens had het ook alles te maken met de nieuwe huisvesting van het CKV in het nieuwe gebouw. Het CKV heeft, volgens geluiden, zich nog nooit zo rottig gevoeld als in het theater.
En hoe is het nu met de sleutel?
Haha, de sleutel. Wij zijn zooo goed georganiseerd! Frank: stel dat wij een reservesleutel hebben, waar zou die dan liggen? Ik: in het sleuteldoosje. Hij: hebben wij een sleuteldoosje. Ik: ja, soort van. In de boekenkast. Hij kijkt, pakt sleutel en leest: VOLVO.
Allebei erg verbaasd. Hij naar de garage, en daar blijken de slagbomen gewoon open. Geen centje pijn dus…
Trouwens, Simone. Jij als architect: wat vind JIJ van de schouwburg/kunstlinie??
Ik denk dat de Kunstlinie bedoeld is als een heel meditatief gebouw. Ik denk dat dit ontstaan is vanuit de gekozen locatie.
Het is niet gemaakt om te pleasen of entertainen maar gemaakt om je geest de ruimte te geven. Daarom ook geen gangen die je sturen maar als kralen aaneengeregen ruimtes waar je je doorheen beweegt. Daarom de ramen die zo gemaakt zijn dat je haast hun kader (kozijn) niet meer ziet. Het is er heel erg niet eigenlijk. Heel moeilijk om dat zuiver te maken. En je ziet op punten als de verlichting boven de balie in de entree dat het daar even misgaat.
Ik ervaar het zelf als heel bevrijdend en koesterend. Maar dat kan wel heel confronterend zijn als je verwacht dat een gebouw je duizelt en betovert. De hoofdzaal vind ik niet geslaagd. Heel somber en koud, hard, jammer. Maar overall een fijn gebouw om gewoon te zijn. Maar zijn zoals je in een comfortabel verzorgd pak van een mooi materiaal kunt zijn, niet zoals je in een joggingpak kunt zijn.
En heerlijk om koffie te drinken en naar het water te kijken… Ook als tegenhanger voor de materialistische drukte van het centrum.
Ik snap wat je bedoelt en ervaar het op momenten ook maar eigenlijk alleen overdag. Dan zijn de ruimtes en het licht prachtig.
s’ Avonds vind ik het naar, vooral vanwege dat naargeestige hoogtezonlicht en de grijsheid van de grote zaal. En als gebruiker – we geven er iedere vrijdagavond les – vind ik het vreselijk. We geven les in de balletzaal die grenst aan een smal wit gangetje waar ouders op hun kinderen moeten wachten. Waar dus geen ruimte voor is. Altijd gedoe. Er zijn geen lichtknopjes maar sensoren met afstandsbediening voor het licht. Zelfs concierge Arie kan er niet mee overweg. In de vloer onder de barre aan een kant van de zaal zitten luchtroosters, die barre kan dus niet gebruikt worden. Van die ondoordachte dingen, dat verstoort het Zen gevoel behoorlijk…