Voor ’t echie

Het zag er ineens wel heel echt uit, gisterenavond in de business lounge van de topsporthal. De eerste Ithaka bijeenkomst met alle inschrijvers. Ik kwam te laat binnen en wow! Een zaal vol. Een heel ander gevoel dan onze intieme bijeenkomsten in de Kunstlinie. Snel bij Myra en Huub gekropen. Om me heen kijkend zag ik heel veel bekende gezichten. Ook mensen van wie ik niet wist dat ze zich hebben ingeschreven.

Kijken naar Edwin en Don die presenteerden. Edwin met wie ik een jaar geleden voor het eerst door de stad liep. Het plan nog helemaal geen plan, alleen een soort vage droom. En nu dit. Een zaal vol mensen die de droom delen en doen uitkomen. De energie is goed, ook met zoveel mensen. Als ik zo naar Edwin en Don kijk, ben ik trots erbij te horen. Voorkeuren zijn geinventariseerd. Het plan wordt aangepast. In januari verder. Peter, Myra, Huub en ik willen wel samen een bedrijfsruimte. Het Almeers Communicatie Collectief, riep Peter al. Aaahhh, wat wordt het ineens serieus met al die grotemensen beslissingen!

Vanochtend onverwacht even tijd om mijn Filmwijkkrant wijkje te lopen. Aangebeld bij Martin en Sjoukje. Warme chocolademelk. Martin komt beter uit zijn woorden, maar nog niet helemaal. Wat grappige verwarring oplevert, iets wat hij in zijn voorstellingen ook altijd deed. In die zin is er niet veel veranderd. “Kasiwasibak”, zegt ‘ie vol overtuiging. Sjouk en ik schieten in de lach. “Ja! Kasiwasibak!” Goddank zijn lichaamstaal en humor volledig intact. Verhalen over de gemeente en de Theatermakerij. Over de bureaucratie en het onvermogen op een gewone mensenmanier iets te regelen. “Moeilijkheid is moeilijk,” zegt Martin. “en dat kan dus niet.” Beter kun je het niet uitdrukken.

Dit bericht is geplaatst in Almere, Leven, Liefde, Mijn Ithaka met de tags , , , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *