De oncoloog draait het scherm naar me toe. ‘Zie je die tumormarkers?’, zegt ze. ‘Spectaculair gedaald. Dat komt zelden voor na een kuur.’ Blij lopen we naar de hal voor koffie en een taartje. Ik voel me prima met mijn kale bolletje. In het Antonie van Leeuwenhoek dealt iedereen met hetzelfde. Schone schijn is niet nodig en dat is fijn.
Een half uurtje later kruip ik in bed om mijn tweede kuur te laten inlopen. De volgende dag beginnen 5 dagen hel. Het voelt als de zwaarste griep van mijn leven. Dodelijke vermoeidheid, misselijk, voeten waar ik nauwelijks op kan staan. Er is een gevecht in mijn lijf gaande en ik vraag me af of ik het ga overleven. ‘Hou vol,” zegt de oncoloog. ‘Je komt er weer uit. Zoals het nu is, moet het niet zijn. De volgende keer verlagen we de dosis.’
Het is nu dag 10 na de kuur. Langzaam kruip ik uit het dal. Eerlijk gezegd, als het zo moet, heb ik er geen zin in. Nog 4 kuren. Volhouden, volhouden, volhouden.