Vertel!

“Hoe is het?” vraagt hartsvriendin. “Kut!” zeg ik uit de grond van m’n hart. Ze schiet in de lach. “Vertel.” Ik vertel. Ik scheld. Ik tier. Ik huil. Ik droog m’n tranen: “En jij?” “Ik vind het leven even niet leuk.” “Vertel,” zeg ik. Een half uurtje later verruilen we de koffie en tranen voor een fles Chianti, de stemming komt er weer aardig in. “Ik ga even een kaartje voor je leggen,” zegt vriendin en pakt een stapel kaarten met van die nieuwetijdsplaatjes erop. “Nee,” zegt ze als ze mijn gezicht ziet. “Niet oordelen. Gaan we gewoon even doen.”

Hartsvriendin is geen nieuwetijdsvrouw met hennahaar en fluwelen jurken. Integendeel, ze is een kruising tussen Juliette Binoche en Nigella en houdt van eten, drinken, feesten. Ze rookt zelfs af en toe. Wat ik haar verbied, want we moeten wel samen oud worden: ik kan namelijk niet zonder haar. Als ik een man of lesbo was geweest had ik haar al lang op m’n knietjes ten huwelijk gevraagd. Maar ben geen man of lesbo – wat wel jammer is want mannen…. echt wennen doet het niet.

“Schudden,” zegt ze “en je vraag stellen. En er dan drie uit halen.” Ik schud, pak drie kaarten uit de stapel. Verrassend raak. Stiekem gluur ik naar de andere kaarten, misschien dat alles wel multi interpretabel is maar dat is niet zo. “En ook blijven schrijven,” zegt vriendin. “Je lezers wachten op je. Je schrijft te weinig en het sprankelt niet.” “Maar ik ben zoekende en hoe belangrijk is het nou allemaal?” “Belangrijk!” concludeert vriendin en kijkt me strak aan met haar chocolade ogen. Mijn rust en balans dalen weer lekker in. Het glas is weer vol.