Het is zondagochtend, een uur of half tien. Ik zit in de auto, radio 4 staat aan. Tussen hemel en aarde heet het programma. Een betere naam voor een zondagochtend kun je niet verzinnen, bedenk ik, terwijl ik naar het flauwe dagmaantje in de blauwe hemel kijk. Een muzikale voltreffer raakt me. Ik zet de auto aan de kant en Shazam aan. Andreas Scholl. Natuurlijk. Bach. Natuurlijk. Oftewel, hoe muziek een diep spiritueel verlangen kan wakker maken. Ik luister en krijg zin om naar de dienst in de Dominicus te gaan, de enige kerk waar ik op zondagochtend zo nu en dan nog te vinden ben. Een oase in de drukke Spuistraat, prachtig koor, dito gebouw en zinvol.
Muziek.
Gisterenavond was ik ook in de kerk. De Goede Rede, met het mooiste plafond dat ik ken. Zachtgolvend hout. We luisterden naar Julian Schneemann and Friends. Piano, ud, jazzdrum en viool namen ons mee op wereldreis. Ook dat was een voltreffer. De ontroering die ik altijd voel als ik jonge mensen bezig zie die gekozen hebben voor het o zo lastige pad in de kunstwereld. Simpelweg omdat ze niet anders kunnen. Weinig geld, een rusteloos leven en onzekerheid voor lief nemend. Ook ik heb dat pad jarenlang gevolgd en nog steeds eigenlijk. Misschien maakt juist dat je gevoelig voor iets groters. Iets tussen hemel en aarde.
Terug in de auto zagen we de maan. Enorm, laag en oranje tussen de lichtjes boven de stad. Magisch.
Voor de Spotifyers: hier is Scholl
En hier meer info over Julian Schneemann and Friends
Dag Connie, wat mooi poëtisch ik ga naar de muziek luisteren Lida