In de tietenbus voor het tweejaarlijks borstkankeronderzoek. Het is fris in het wachthokje. De muziek staat hard. Halfnaakt op een krukje. Ik kijk naar mijn gezonde borsten. Mijn tepels verweren zich dapper tegen de kou.
Borstkanker. De meest sexy vorm van kanker lijkt het wel. Omgeven door roze lintjes, glossy’s, spotjes waarin vrouwen als amazones ten strijde trekken. Zelfs in sex and the city kreeg een van de meiden borstkanker. Veel meer last dan jeuk van een warme pruik leek ze er niet van te hebben.
De werkelijkheid is anders. Een familielid, jonger dan ik, is momenteel ernstig ziek. Daar is geen sprankje glamour aan te ontdekken. Wat nou vechten tegen kanker. En als je dood gaat, heb je dan verloren? Heb je dan minder hard gevochten?
De deur gaat open. Foto’s maken, borsten platgedrukt tot maatje dubbel A. Over twee weken ligt er een brief in de bus dat alles in orde is. Of ik word gebeld dat niet alles in orde is. Dat is dan dikke pech. Maar heroïsch en glamorous? Mwoah.