Terug

Gisteren werd ik vol tussen de ogen, en oren, getroffen door een diep verlangen op de vlucht te gaan. Een groot verlangen uit mijn leven weg te lopen. Ver weg. Alleen.

Het effect van regelmatig op je kussentje zitten wordt pas duidelijk als je dat niet doet. Blessure, geen zin, de Mees een maand sabbatical, de aarde die in brand staat dus what’s the point? Kortom: Ik laat me graag afleiden. Resultaat: onmiddellijk meegezogen worden in de waan van de dag. Unheimisch voelen, onrust, er knaagt iets.

Het verlangen weg te willen lopen uit mijn leven. Ooit was dat gevoel vertrouwd,  het was er jaar na jaar, 24 / 7. Niet dat ik sinds ik zit softfocus glimlachend door het leven ga, maar het scheelt wel. Blijkbaar. Merk ik nu. Niet omdat het zitten iets verhevens is waarbij je even uit de werkelijkheid getild wordt. Juist het tegendeel. Het zitten is de werkelijkheid. Zonder zelf gecomponeerde drama’s en wanen. Zonder al die mentale vervuiling die het leven tot een reeks reacties maakt in plaats van de ervaring van een reis door licht en donker, koud en warm, mooi en lelijk, gelukkig en ongelukkig.

Ik schrik ervan hoe snel ik weer terugval als ik niet zit. Hoe gemakkelijk de oude meuk zich weer vestigt in hoofd en hart. Gelukkig kan ik kiezen. Terug naar mijn kussen dus. Terug naar mezelf.

Dit bericht is geplaatst in Zen. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *