Te zijn of niet te zijn

Dat is de kwestie. “Kom terug naar bed, ik mis je. Sinds we terug zijn, ben je er niet meer.” zegt lief als hij me om vijf uur ’s ochtends achter de Mac vandaan haalt.

Te zijn of niet te zijn.

De zwaarte van het doodgaan van mijn broertje, brengt ons uit balans, zet de boel op scherp. Mijn oude overlevingsmechanisme – in mezelf keren, alles alleen doen – dringt zich in volle hevigheid aan me op. Alert zijn is de boodschap. Alert zijn op wat ik denk, voel. De enige manier om te voorkomen dat het mechanisme met me op de loop gaat en meer kapot maakt dan me lief is…

Te zijn, besluit ik. Aandacht, 100%. Twee dagen samen. Naar een beeldententoonstelling in Sonsbeek. Eten aan het water bij de Kemphaan. Naar mijn lievelingsjuwelier in Amsterdam om iets voor mijn verjaardag te kopen. Met Isa naar Indiana Jones. Elkaar weer even terugvinden. Proberen ieder moment waardevol te maken. Het helpt. Het stroomt weer.

Dit bericht is geplaatst in Broertje, Familie, kanker, Leven, Liefde, Relatie. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *