Tagarchief: Antonie van Leeuwenhoek
Wachten
AvL. Wachten, wachten, wachten. De afspraak is om kwart over twaalf. Het wordt kwart over een, half twee, twee uur, kwart over twee. Een gezin komt de spreekkamer uit. Vader, moeder en zoon. Huilend. Armen om elkaar heen. Naast ons … Lees verder
Doorfietsen!
Gerhard is mijn sportmeester. Iedere zaterdagochtend sta ik op de sportschool in zijn klasje. Vroeger was hij danser en hij heeft een vriendin dood aan het gaan is aan de kanker. Zoiets schept een band. Vanochtend kwam Gerhard de sportzaal … Lees verder
Het strohalmen tijdperk
Een paar uur bij Peter in de tuin met rose, meloen en aardige mensen. Hartsvriendin die onverwacht aanschuift in de kroeg. Lief’s hand strelend over mijn blote rug. Eten met de mannen van ErasmusPC. Een gelukte meditatie. Kleine kadootjes die … Lees verder
Beam me up!
Fijn hoor. Dat stiltecentrum in het AvL. Fijn als het lukt stil te worden temidden van verdriet en angst. Stil zijn heeft absoluut mijn voorkeur. Maar soms lukt het niet. Daarom pleit ik voor een schreeuwcentrum in ieder ziekenhuis. En … Lees verder
Stil
De aardige oncoloog met de blauwe ogen zwaait joviaal naar ons als hij ons de wachtruimte ziet binnenkomen. Broertje en ik kijken elkaar aan. Dat kan toch alleen maar goed nieuws betekenen? En dat is zo. Goed nieuws. De kanker … Lees verder
Groot
Concentratie. Een sinaasappel pellen. Couscous laten wellen. Peterselie en rucola snijden. Pijnboompitjes roosteren. Peper en zout over de zalm malen. Citroen uitknijpen over de couscous. Olijfolie over de zalm. In de grillpan. Opperste concentratie. Aandacht erbij houden. De wereld wordt … Lees verder
Harder dan ik hebben kan
Nee, we zaten niet in een EO tranentrek docu. En ook niet in het swingende, snel ge-edite ‘Over mijn lijk’. Dit was echt. De oncoloog keek mijn broertje indringend aan en zei: “Tsja jongen, de kanker is verdorie weer terug.” … Lees verder