Stom landje

“Weet je waarom Nederland een stom landje is?”

We liggen op het Bloemendaalse strand. Voor ons de zee, achter ons hippiekasteel Woodstock dat golfjes oude soul over ons uitspoelt. All is well. Van buiten dan. Mijn hartje is nog in Griekenland. Mijn hartje is na twee weken nog steeds niet geland en dwaalt nog ergens door dat eeuwige, onverwoestbare landschap.

Al die maakbaarheid, al dat geknutsel aan dit vaderlandje! Beekjes moeten weer gaan meanderen, snelwegen worden rechtlijnig aangelegd, dijken worden verzwaard om over beleid nog maar te zwijgen. In de stad waar ik woon, wordt het eeuwige steeds weer ingewisseld voor het tijdelijke. Er wordt gesnoeid en gekapt en geregeld want natuur moet veilig zijn en belevingswaarde hebben. Het intieme bospaadje wordt een vierbaans, keurig onderhouden pad waar de reeën zich niet meer laten zien. Het water voor de deur ligt ineens vol met fel rode en groene boeien om de bootjes binnen de perken te houden. Er wordt wat afgeknutseld om de vinger in de dijk te houden.

Rijdend door de eeuwigheid in Griekenland, over onverharde wegen, over wegen met onverwachte kuilen en haarspeldbochten, ezels, mensen, schildpadden en vergezichten die al eeuwenlang hetzelfde zijn. Dit alles was er toen ik er nog niet was. Het zal er zijn als ik er niet meer ben. De eeuwigheid maakt me klein, doet me ontspannen. Laat maar. Hou maar op met doen. Trek je vinger uit de dijk. Kijk om je heen, kijk naar die hele grote wereld en zie dat het goed is en maakbaarheid een illusie.

Appels en peren, en er zijn grote problemen in Griekenland. Ik weet het. Maar toch. Dagelijks zicht op de eeuwigheid maakt misschien toch een beetje bescheidener en nederiger. Dagelijks zicht op maakbaarheid maakt misschien toch wat verwender. Alsof geluk maakbaar is.

Kijken naar de zee. Onze ruggen naar het luchtkasteel dat ieder najaar afgebroken wordt en in het voorjaar weer opgebouwd. Geknutselde vrijheid. De echte vrijheid zit gelukkig stevig in mijn hartje dat onbekommerd dwaalt en zich eeuwige vergezichten herinnert.

Dit bericht is geplaatst in Leven, Reizen. Bookmark de permalink.

5 Reacties op Stom landje

  1. Moniek Zuidema schreef:

    Mooi. What can I say more?

  2. gerard wittebol schreef:

    Prachtig mooi en plastisch geschreven
    Het verlangen naar de ongereptheid. Verlos ons van het keurslijf. Heerlijk om er over te lezen maar het zal er nooit meer zijn.

  3. Connie Franssen schreef:

    Dank jullie wel, Moniek en Gerard!

  4. Nico Bierlaagh schreef:

    Beste Connie,
    via Odette Breijinc ben ik bij je teksten, je taal, gekomen. Het kan niet anders of je moet het werk van Aya Zikken kennen,zo niet dan zal je in deze ,helaas net overleden vrouw,een zeker zielsverwantschap vinden (denk ik). Een aantal jaren geleden heb ik samen met dichter Tseard Veenstra een boek gemaakt: Polderbeelden. Als je mij een postadres geeft dan stuur ik hem naar je op,ik denk namelijk dat er raakvlakken zijn tussen jouw observaties en mijn foto’s.
    Vriendelijke groet
    Nico Bierlaagh

Laat een reactie achter bij Peter Janssen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *