De aardige oncoloog met de blauwe ogen zwaait joviaal naar ons als hij ons de wachtruimte ziet binnenkomen. Broertje en ik kijken elkaar aan. Dat kan toch alleen maar goed nieuws betekenen? En dat is zo. Goed nieuws. De kanker lijkt zich even rustig te houden. De oncoloog laat ons de scan zien, we maken een reisje door broertjes ingewanden. We zien duidelijk de opening van de buisjes die geplaatst zijn bij de galblaas. Zijn hart. De verdachte plekken. We babbelen ontspannen, over vakanties en kinderen. Weer buiten omhelzen we elkaar. Toch wel heel erg opgelucht. Half mei terug en de geplande reisjes met kinderen en opa en oma kunnen gewoon doorgaan. Heerlijk.
In mij wordt de heftige achtergrondruis, de interne dialoog, stiller en stiller. Buiten beginnen de vlokken tussen de regendruppels door te vallen. Even een dik pak sneeuw nu, de wereld wit en stil. En dan de Mattheus op. Rust.