Een vriend doet mee met het project ‘A year to Live’ waarbij een groepje mensen net doet alsof ze nog een jaar te leven hebben. Het is geen privé tocht die ze samen ondernemen, maar wordt gevolgd door de NCRV.
Vriend en ik zitten tegenover elkaar in een koffietent en ik huil. Hij heeft uitgelegd waarom hij meedoet maar echt snappen doe ik het allemaal niet. Ik word er verdrietig van, en opstandig, van net doen alsof je dood gaat. De werkelijkheid van weten dat je dood gaat is een heel ander verhaal. Daarmee spelen, ik kan er niks mee. Want het blijft spel en benadert de grimmige werkelijkheid van geen kanten. Denk ik.
Dat ik er verdrietig van word, komt natuurlijk door mijn broertje. Zijn laatste jaar was voor het echie. En dat echie ging over pijn, verdriet, nare onderzoeken, luiers, administratieve rompslomp. Het ging over elkaar vasthouden terwijl we los probeerden te laten. Het ging over hoop, geen hoop, berusting, geen berusting, vechten, niet vechten en uiteindelijk de verbazing toen het zover was. Toch nog onverwacht…Want de dood is zo groot, zo onbegrijpelijk, zo’n enorm mysterie. Die valt niet te faken. Daar speel je niet mee. Vind ik.
Maar ja, ondertussen doet iemand die me dierbaar is dat wel. Dat geeft mij de kans te ontdekken waar voor mij de lessen en pijnpunten zitten – zegt het wannabe onthechte persoontje in mij – maar wat ik echt voel is een berg weerstand.
Terwijl ik schrijf denk ik ineens aan Robert ten Brink. Robert ten Brink die ons op de laatste verjaardag van mijn broertje overviel met een cameraploeg voor dat kutprogramma van hem. Op zoek naar tranen, op zoek naar kijkcijfers. De asshole. De ongelofelijke asshole. De uitmelker van emoties.
Oei, ik ben boos geloof ik. Maar snap mijn weerstand nu wel ietsje beter. En zo klojen we dan maar een beetje door. Van de ene ‘uitdaging’ naar de andere. Brrrrr.
Hoi Connie.. Ik weet dat het verdriet van de dood van je broer(tje..) je nog steeds veel pijn doet en dat wil ik helemaal niet bagatelliseren.. Je woede is een andere zaak.. Dat van die camera-ploeg en kijk-cijfers, en daarom boos worden kan ik me levendig (.) voorstellen.. Maar je hoeft volgens mij niet echt boos te worden om andere mensen die serieus een voorbereiding, in alle facetten, op hun eigen sterven willen ondernemen, hier in de vorm van een virtuele afspraak met jezelf van een “laatste ” jaar leven.. Ja, het is een afspraak, niet echt.. Maar wel zo echt en serieus mogelijk.. Net als een koan presenteren.. Een boom in de tuin.. Ja, hoe serieus ben je dan.. De leraar ziet dat heus wel.. Belletje.. Stephen Levine, de schrijver van dat boek “AYTL”ingekort, heeft in zijn leven als stervensbegeleider, veel mensen zien doodgaan die vonden dat ze liever meer tijd hadden gehad om zich voor te bereiden Mijn dingen.. Ik GA dood.. Ik wil het niet ontkennen.. Ik weet niet wanneer, het kan ook straks zijn, morgen, tragies, of zomaar.. Wat dat betreft verschil ik niet hemelsbreed van iemand die weet dat hij/zij door ziekte of whatever zal sterven.. Ik wil sterven leren en me erop voorbereiden, nu het nog kan.. In zo veel dingen.. Daar blog ik over.. .. Enfin, je boosheid heeft vast goeie redenen en die zijn er niet voor niets, ik wil er voor je zijn en af en toe je tranen zien en kussen, ik hoop alleen dat je hem niet over je “onthechte..”, zoals je het zelf noemt, persoontje, dat open en vulnerable is , laat denderen.. Daar ben je te prachtig voor.. XX
@Willem We moeten er maar over praten af en toe. Over het leven en de dood. En Zen. Over je voorbereidingen en mijn verdriet. Tot himalaya!
En je boosheid.. Zoen op je traanwang..!
Soms lees ik blogs als deze en ben ik geraakt maar weet niet goed wat te doen. “Vind ik leuk” aanvinken klopt niet echt, en de juiste woorden komen ook niet, … of toch: bedankt om dit te delen!
Is dat mindfull, om een een jaar over iets te gaan nadenken wat nu nog niet speelt, of durf ik het gewoon niet?
Of is het al een tijdje koud, grijs en vroeg donker, en bedenk je dit als programmamaker? En is het vervolgens een kwaliteits- of een kijkcijferprogramma?
Allemaal vragen. Ik zal er eens over nadenken als ik het voorjaar de tuin weer in ga en samen met de hond (mindfullness-expert) de zon en het lentegroen begroet.
@David en Huub: Dank voor jullie reacties. Mooi, die onderzoekende geesten!