Dinsdagavond. Naar de zendo dus. Ik ben van streek. Tranen. Voel me beroerd. De niet aflatende hooikoorts verstopt mijn hoofd. In mijn borst huist een gloeiende bal verdriet die ook al niet wijken wil en voelt alsof het gaat stollen tot een nooit meer wijkend stuk steen.
Ik kruip in een hoekje van de zendo, schud mijn kussentje op, ga zitten en leun tegen de eeuwenoude, inmiddels zo vertrouwde zentraditie. Rechtop, zacht gestrekte rug, voorkant zacht, handen vormen een ovaal in mijn schoot. De gong klinkt. De gloeiende bal smelt. Ik voel mijn hart weer, zacht kloppend. Een klein stroompje sijpelt, murmelt, vloeit naar iets dat groter is dan ikzelf en wordt daar opgenomen. Bestendigheid.
Later op de avond luisteren we naar een lieve dharmatalk van Rob, iemand houdt me zomaar even vast. De sfeer is breekbaar en intiem. Het is fijn in de zendo.
Mooi.. Stay with the Emotion, zegt de baas.. Liefs xx