Gisteren gekeken naar American Beauty. Kevin Spacey op z’n best in een bitterzoete is that all there is show. Verzuurd huwelijk, verzuurd gezinsleven. Niets aan de hand muzak tijdens dagelijkse dinnermarteling waarin niemand nog maar iets te melden heeft. Mooi huis, veel spullen, een flinterdun bestaan. En dan de ommekeer. Seksuele fantasieën over de vriendin van zijn dochter waardoor hij ineens beseft dat er nog echt bloed door zijn aderen stroomt. Het roer gaat rigoureus om. Resultaat is een kippenvel portret van life in suburbia.
Vorige week zondag zaten lief en ik te ontbijten. Dochter logeerde elders. Het was raar zo met z’n tweetjes te zitten. Stil. Zondagochtend is het moment waarop we bijpraten en meestal heeft Isa dan het hoogste woord. Lief kijkt me aan: “Nog een jaartje of zes, dan zitten we altijd zo.” Ik verslik me ernstig in een miniem stukje zachtgekookt ei dat vervolgens als een steen mijn maag in ploft. “Dan gaan we naar een leuke plek in de stad. Daar ontbijten. En dan iets leuks doen…” probeer ik zonnig. Ik ben heel erg dol op mijn lief maar besef tegelijkertijd dat een langdurige relatie steunt op een heel raamwerk. Werk. Kinderen. Grote projecten zoals reizen, verhuizing. En dat raamwerk ontneemt je het zicht op elkaar. Zit de man waar ik verliefd op werd daar nog wel ergens in verstopt? Gelukkig zijn er zat momenten dat ik die man weer ontdek. En die momenten kunnen we ook creëren. Tango, reizen, seks. Momenten waarop we elkaar terugvinden. Soms zijn er ook weken dat we druk druk druk zijn en elkaar ineens ergens in huis tegenkomen. O ja, denk ik dan. Da´s waar ook, ik heb ook nog een lief! Of weken waarin we elkaar wel achter het behang kunnen plakken en ik goed een mannenfluisteraar kan gebruiken.
Ben blij dat ik American Beauty weer gezien heb. Ga maar weer ´s extra goed opletten dat ik door de bomen mijn lief blijf zien.