Postmenopausal body

Vriendin is over uit de VS waar ze al 20 jaar woont. Ooit zaten we samen op de Theaterschool in Amsterdam waar we een balletopleiding volgden. Sprietjes waren we, van nauwelijks 40 kilo. En we zijn heel lang sprietjes gebleven maar nu niet meer.

Vriendin schuift haar vest omhoog. “Kijk dan,” zegt ze. “Heb jij dat nou ook?” We doen wie de dikste heeft. Met twee handen pakken we de vers aangegroeide bandjes op onze buik en vergelijken. “Postmenopausal body,” verklaart vriendin. “Niks meer aan te doen.  Mijn arts zegt dat ik het gewoon moet accepteren.” Ik prik. De buikspieren onder het nieuwe bandje zijn nog steeds stevig dankzij wekelijks afzien op de sportschool. Maar wat heb je aan stevige buikspieren als ze onder een bandje verstopt zitten?

“Ik moet een nieuw badpak. No way ga ik ooit nog in bikini,” zeg ik. “Maar passen in een winkel? Sadisten zijn het. Sta je in niets verhullend ijskoud licht even bij te komen van de schrik omdat je spiegelbeeld ineens een volslanke middelbare dame in een truttig badpak laat zien in plaats van het jonge, strakke meisje dat nog steeds in je innerlijk woont – steekt de verkoopster haar hoofd om het gordijn. ‘Kan ik u helpen, mevrouw?’ Nee! Tenzij ze ergens in de winkel mijn eigen lijf nog op een plank heeft liggen. In dat geval: heel graag.

Ik haal een zak van Wehkamp tevoorschijn. Er zitten drie badpakken in. Vriendin en ik laten ze door onze handen glijden en krijgen de slappe lach. Voor de zesde keer die dag.  Er zit duidelijk geen bandje over onze lachspieren. “Waarom koop je geen boardshorts met leuke tanktop erbij?” De iPad biedt soelaas. Er gaan twee shorts en tops in mijn virtuele winkelmandje. De badpakken gaan definitief terug naar de Wehkamp en komen er niet meer in. Nooit meer.

Ergo, de slogan van vandaag: Bandje? Oké…Vertrutting? Nee!