Ik hou niet van subsidie. En al helemaal niet van gesprekken om te proberen wat poen binnen te slepen. Maar vanochtend moest het weer eens. En zat ik dus op het stadhuis aan het hoofd Kunstzaken te vertellen wat het Geheugen van Almere het afgelopen jaar gedaan heeft en waarom het toch aardig zou zijn als de gemeente dat een beetje zou honoreren….Maar subsidie? Ik ben er zo ambivalent als de pest over want wij willen dit zelf, de gemeente heeft nergens om gevraagd, denk ik stiekem bij mezelf. Maar ja, aan de andere kant levert het de gemeente wel veel op. Landelijke PR voor de stad voor ‘Geloof in Almere’ en daaruit voortvloeiend structurele contacten tussen de geloofsgemeenschappen, de 30-jarige verjaardag. Buurtprojecten waar mensen elkaar ontmoeten, aandacht op basisscholen voor de (geschiedenis van) de stad, een radioprogramma, internationale contacten, mensen die via het Geheugen een kontje hebben gekregen naar betaald werk en deelname aan maatschappelijk leven, een levendige site voor Almeerders…En wie ik ook spreek op het stadhuis, allemaal zijn ze vol lof: ‘jullie timmeren wel aan de weg, goed hoor! Ga zo door!’. Dat is nog maar de vraag. Vorig jaar hebben we een bijdrage gekregen voor de software en een heel klein beetje voor uren. En via Tumult, Stadsarchief, Schoor en Alliantie druppelt er af en toe ook iets binnen maar het is toch 99% liefdewerk. Een bodempje zou leuk zijn. Zodat kopieerkosten en koffie en broodjes voor vrijwilligers en cursisten niet uit eigen zak betaald hoeven te worden en we iets van onze liefde en energie terug kunnen verdienen. Maar de gemeente verwijst vooral naar andere potjes en organisaties. Alsof we dat niet allang zelf bedacht hebben. Maar goed. Genoeg gezeurd. Heb geen zin om een zure frust te worden. En gelukkig hebben we nu iemand gevonden die voor ons fondsen en andere mogelijkheden gaat onderzoeken. Wim heeft tijd en liefde ons bij te staan. Dat geeft energie. En verder? Gewoon vasthouden aan de flow die ontstaat met andere clubs, Almeers of niet, geld of niet.
