Over de liefde

Lief en ik hebben elkaar in 1988 leren kennen tijdens een feestje. Hij was daar met zijn toenmalige vriendin. Het was niet netjes van me maar ik heb hem die avond versierd. Soms zijn er van die dingen die je gewoon weet. En ik wist dat ik deze man wilde. En ik wist ook dat het niks zou worden met de toenmalige vriendin. Hoe ik aan al die wijsheid kwam is me een raadsel. Het versieren was overigens een fluitje van een cent. Lief liet zich erg graag versieren. Sterker nog, lief belde de volgende ochtend al heel vroeg op met een smoesje. De rest is geschiedenis.

Inmiddels zijn er twee dochters grootgebracht (goed gelukt), is de halve wereld rondgereisd, zijn relatiecrises overleefd en huizen gekocht en verkocht. Maar nooit hebben we ook maar iets officieel en voor de buitenwereld vastgelegd. We zijn namelijk vrijbuiters, denken we. Wars van traditie en formaliteiten. Hoe minder administratieve handelingen hoe beter. Wat nogal eens resulteert in achterstanden, aanmaningen en belastingschuldjes. Nou ja, misschien zijn we deep down wel grote vrijbuiters, maar deze vrijbuiters wonen doodgewoon in Almere en werken zich doodgewoon een slag in de rondte om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Onze hypotheek is inmiddels ons zelfgebouwde gevangenisje, van alle comfort voorzien.

Dankzij de zen beoefening kijk ik ietsje anders tegen tradities en formaliteiten aan. Sterker nog, ik ervaar juist een enorme vrijheid binnen de kaders van de traditie. Het is iets om tegenaan te leunen. Anderen, veel wijzer dan ik, hebben het uitgevonden, beproefd en er hun goedkeuring aan gegeven. Daar hoef ik mijn hoofdje niet meer over te breken en dat is fijn. Toen ik in december jukai ontving, was ik diep geroerd door de ceremonie, de toeters en bellen, de voorbereiding, de geloften. En ineens klopte die zogenaamde vrijbuiterij in de relatie niet meer. Kreeg ik behoefte aan kaders, aan openlijk getoonde commitment en beloften. Een paar dagen later vroeg ik mijn lief ten huwelijk. Hij zei ja.

Op 24 juni gaan we trouwen. Op volstrekt eigen wijze. Dat dan weer wel…

Dit bericht is geplaatst in Familie, Liefde. Bookmark de permalink.

0 Reacties op Over de liefde

  1. Cindy Schoop schreef:

    Dank je Connie voor je ontroerend mooie en hartversterkende stukje en gefeliciteerd met jullie aankomende huwelijk!

    Liefs Cindy

  2. Pingback: Tweets that mention Over de liefde | horen zien en schrijven -- Topsy.com

  3. teska seligmann schreef:

    …….WOW……..:-):-):-)

  4. Marie-Bernadette schreef:

    Mooi geschreven
    felicitaties komen er over een paar maanden aan….. 😉

  5. Connie schreef:

    Wat een lieve reacties allemaal! Dank jullie wel!

  6. Marloes schreef:

    Ja! Ik kijk er naar uit! Nog 4 maandjes. :))

  7. Nico v duijn schreef:

    Connie,
    Schoonheid, dit stukje. Persoonlijk heb ik versieren en haar vragen overgeslagen. Heb eenvoudig meegedeeld dat ik bij haar introk en heb mijn eigen huurflatje opgezegd. Binnen twee maanden na het verliefd worden woonden we samen. Jaar later getrouwd want het eeuwige ervan moest wat mij betreft feestelijk en traditioneel bezegeld worden.
    Sommige dingen zijn te duidelijk om veel woorden aan te besteden
    Nico v duijn

  8. Simone schreef:

    Zie je verbonden zijn is niet burgerlijk, het is bezieling.
    Heel veel geluk en liefde toegewenst.

  9. Ingrid Appels schreef:

    Wat schrijf je toch mooi, Connie!

  10. Connie schreef:

    Dank je wel @ingrid!

  11. Connie schreef:

    @nico En jullie zien er nog steeds happy uit..heb nog ergens een foto van jullie samen op dat gaudi bankje bij de klok in het stadshart.

  12. kanteldenker schreef:

    Wat leuk dat jullie de vijftigste verjaardag van mijn vrouw hebben uitgekozen voor jullie huwelijk. Mijn ervaring: altijd mooi weer. Wij zijn dan 28 jaar getrouwd en 34 jaar bij elkaar en nog steeds soulmates. Dat zie ik ook bij jullie. Veel plezier samen.

Laat een reactie achter bij Connie Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *