Over de liefde

‘Een goed huwelijk bestaat uit sleur’,kopte de NRC opgewekt dit weekend. ‘Een stabiele relatie floreert juist bij onopvallendheid en routine.’

Herkenbaar. En waar. Grote begrippen als geluk en vervulling zijn allang vervangen door kleine begrippen als aardig zijn en tegen elkaar aan hangen op de bank. Als twee oude muppets commentaar leverend op wat we lezen en zien. En af en toe lassen we een Gebeurtenis in. Trouwen voor het echie, een reis. Gebeurtenissen waarin we de boel weer even stilzwijgend herijken. Ontdekken dat we in grote lijnen nog steeds op dezelfde manier naar het leven kijken. En die kleine lijnen waarbij dat niet zo is, geen probleem. We hebben het talent ontwikkeld die bijna als vanzelf uit de weg te gaan.

Liefde is een werkwoord, hoor je wel eens. Er moet aan de relatie gepraat, geschaafd en gewerkt worden. Alsof het een product is dat in waarde moet stijgen.

Een jaar of vijftien geleden ging het niet zo goed met de relatie. We waren in relatietherapie bij een peut op een gracht. Die peut was niks, maar de gracht en het naderhand koffiedrinken wel. Alleen al het feit dat we een keer per week samen over de gracht liepen en koffie dronken, werkte therapeutisch. Die peut hebben we na een paar keer ontslagen. Koffie drinken hielden we er in. Zo simpel kan het zijn. En wel zo goedkoop.

Dit weekend gingen we op z’n ANWB’s naar het kruiend ijs in Hindeloopen. We glibberden over ijsbergen, pasten op dat we niet uitgleden of door het ijs zakten, fotografeerden ons een ongeluk en aten vissoep. Daarna gingen we weer naar huis. Tevreden.

Nee, het is niet altijd hallelujah. Ja, er zijn momenten dat ik het saai vind. Maar ik geniet steeds meer van die saaiheid. Van het wegslijten van verwachtingen en gedoe en het alsmaar stiller worden.

Liefde is geen werkwoord, liefde is gewoon.