‘Zazen is vertrouwelijk gaan zitten met dat wat mij ontregelt’, lees ik in het boek van mijn leraar Nico.
Dat wat mij ontregelt. Dat is steeds meer eigenlijk. Hoe meer zazen, hoe meer ontregeling, hoe groter het niet weten. Er zijn kleine ontregelingen, dingen die ik in het voorbijgaan opmerk en even ‘ping!’ mijn hart raken. Er is grote ontregeling die gepaard gaat verdriet, angst, oud zeer. Die ontregeling nestelt zich zwaar in mijn hart.
Eigenlijk is het hele leven een aaneenschakeling van kleine en grote ontregelingen. Er vertrouwd mee raken betekent ze registeren, opmerken. Ze ervaren in het licht van de kortstondigheid. Golfjes op de oppervlakte van een oneindig diepe zee.