Volgende week is het twee jaar geleden dat mijn broertje stierf, een week na mijn verjaardag. Die verjaardag ‘vierde’ ik bij hem. We haalden Chinees en terwijl wij rond de keukentafel zaten te eten, lag hij in zijn ziekenhuisbed te praten met visite die afscheid van hem kwam nemen. Af en toe keek hij naar me met een zacht, scheef glimlachje of gaf me een knipoog.
En nu is het alweer bijna twee jaar geleden dat ik ’s ochtends beneden kwam en hij niet wakker wilde worden. Nog steeds zeg ik iedere ochtend zijn foto even gedag voor ik op mijn kussentje ga zitten.
De scherpe kantjes zijn van de pijn af. Maar jarig zijn blijft raar.
Tsja…..ik kan me dat zo goed voorstellen…..