Mu!!!

Niet- zenners moeten maar even iets voor zichzelf gaan doen, want dit stukje is hardcore zen. By the way, ik overweeg een aparte blog voor m’n zenstukjes ‘Horen, Zen en Schrijven’ zodat de niet-zenners geen onbegrijpelijke teksten hoeven te lezen. Maar ja, ik heb maar één leven en zen is daar onlosmakelijk en totaal in verweven. Dus: wel of geen apart zenblogje? Feedback daarover is welkom!

Van hier af aan wordt het zen…

Oké. Ik heb Mu gepresenteerd. Het ding met zen is: soms word je er een beetje gek van. Ik wel tenminste. Al die contrasten! Alleen het pad gaan | je verbonden voelen. Grote twijfel | groot vertrouwen. Begrijpen | weten. Relatief | absoluut. Soms kom ik uit de zendo met het gevoel dat alles in me kraakt en piept. Het gevoel dat ik om een ruimte heenloop en loop en loop en de ingang niet kan vinden. Het gevoel dat ik gewoon maar een beetje zit te zitten op mijn kussen en echt geen flauw idee heb wat de dharma is, wat inzicht is. En toch…iedere keer weer is er iets dat me raakt. Dus blijf ik maar zitten.

Vorige week presenteerde ik Mu.En  Nico sensei zag dat het goed was. Stelde me vervolgens nog een paar vragen en weer had ik het goed. En eindelijk eindelijk eindelijk had ik het gevoel dat ik ergens doorheen brak, me in die ruimte bevond, een met alle patriarchen, sanghaleden, roshi’s en het paleis op de Dam…Ik ben vooral geraakt door de pure eenvoud van de ‘oplossing’. Na al het getwijfel, al die contrasten, al dat niet weten, is Mu zo helder. Een zonnestraal! Ontdaan van alles. Naakt. Voor de hand liggend. Waar.

En nu ben ik blij. Voel ik me verliefd. Mu danst in mijn hartje. En jaja, ik weet het: vooral dat gevoel onderzoeken. Het niet bestendig maken. Mu biedt geen garantie voor de toekomst. Maar toch, ik geniet ondertussen maar even met volle teugen. Denkende noch het goede, noch het kwade… I hartje Mu!