Amsterdam. Het stiltecentrum in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis. Een kleine, cirkelvormige ruimte. Aan de wanden keramiekjes met symbolen. Christelijk, Islamitisch, Joods, Bhoeddhistisch, YinYang, Bandebom…In het midden een kaars, waxinelichtjes eromheen. In het gastenboek staat een bericht van een klein meisje: “Lieve God, kunt u zorgen dat de kanker uit het hersenvocht van mijn broertje gaat? Dank u wel.” Ik schrijf er mijn bericht voor mijn broertje onder. Hoop en inspiratie.
Almere. Een groep top professionals uit de VS, Engeland en Nederland. Twee dagen lang denken, praten, dromen en doen over de toekomst van Almere volgens Cradle to Cradle. Drie naaste medewerkers van mijn held William McDonough doen mee. De eerste dag is verkennend, informerend. De tweede dag ontstaat er een soort intense energie. Het soort energie dat ervoor zorgt dat dromen werkelijkheid worden. Ik ben doordrongen van het gevoel dat de erfenis van de peetvaders en moeders verder gedragen wordt. Ik weet zeker dat dertig jaar geleden de mensen van het Projektbureau Almere exact dit soort discussies voerden. Met als resultaat een stad. Nog onaf in alle opzichten, maar toch. De buitenlanders zijn ‘in awe’ over Almere. En ik word met beide benen op de grond gezet. Realiseer me weer eens hoe bijzonder het eigenlijk is. En hoe ongelooflijk bevoorrecht ik ben erbij te mogen zijn. Mijn vertrouwen groeit met de minuut. Als dit team met deze energie blijft werken, komt het helemaal goed. Hoop en inspiratie.
Rotterdam. Eten bij de leukste Turk van de stad en praten over ErasmusPC. Hoe gaan we verder? Er zitten grote opdrachten aan te komen. Is het te vroeg of gaan we het doen? En zo ja, hoe dan? Inspiratie organiseren, dat is onze kerntaak. Dat mogen we nooit uit het oog verliezen, besluiten we. Iedere opdracht moet drie dingen opleveren: een resultaat dat we via de site delen met de rest van de wereld. Inspiratie geven. Inspiratie krijgen. We besluiten ervoor te gaan. Hoop en inspiratie.
Momentum. Dagen waarin alles lijkt samen te vallen, alles klopt. Zoveel links die erom vragen aan ekaar geknoopt te worden. Een gevoel van urgentie. NU dingen laten gebeuren.
’s Nachts rijd ik terug uit Rotterdam. De regen is opgehouden. Er is nauwelijks verkeer. De weg voor me ligt open.
OOO wat herken ik die special vibes. Heerlijk bijna net zo fijn als verliefd zijn. Kriebels in je buik – zwanger van ideeen.
Ik heb eindelijk werk waar ik inspiratie, groei en ongelooflijke slappe lach ervaar. Ik gun het iedereen. Een plek waar je talenten ten volle tot zijn recht komen.
Ik kom net van de sportclub van jules (mijn zoontje)vandaan waar ik een pleidooi voor ontploeteren heb gehouden. Wat zitten nog veel mensen vast en blijken niet uit te kunnen breken.
Hier een gedicht dat ik ooit heb ontvangen op een kaart. Toen nog in een heel andere fase. Ik geloof dat ik het gedicht ook niet zo goed begreep.-)
Ontsnappen
In de kooi van dag en nacht
de kooi van boodschappen
blikjes bier, de betere baan
In de kooi van het fotoalbum,
van de liefde. In de kunstkooi,
in de kooi van het weten:
Sta op, grijp de tralies,
haal de diepste adem en
scheur je hart uiteen
Anna Enquist
Af en toe google ik ontploeteren. En kan dan blij verrast worden. Bijvoorbeeld doordat Anna Enquist (misschien wel de) op een sportschool een pleidooi voor ontploeteren heeft gehouden. Dat zouden meer mensen moeten doen. En dan ook nog een mooi gedicht. Ontsnappen is zeker ontploeteren.
Jan Peter van Doorn van Ontploeteren