Meanderende maretak

Ja ja ja ik weet het. Er bestaat niet zoiets als meanderende maretak. Maar toch ook weer wel want ik zag het gemeander van maretakken toen we gisteren de slingerdeslanger loop van de Geul volgden, mijn man, mijn Meindls en ik. De bijna leeggedwarrelde bomen strekten hun takken oneindig hoog uit en daarin zaten, als vogelnesten, de bollen maretak. Een halfparasiet die vooral in Zuid Limburg voorkomt, vertelde Wikipedia me. En dat klopt, want daar waren we.

Er was maretak hoog in de lucht en er waren veel dikke, blonde koeien op de velden. Niet slecht, koe zijn in Zuid Limburg. Je ligt tevreden vee te zijn. Met bomen in je weiland en een fantastisch uitzicht. We liepen en liepen en deden halverwege een terras, voornamelijk gevuld met well-to-do cabriosenioren. En een mevrouw met kanker, ze droeg een paarse hoofddoek en was zwak, haar Meindltijd voorbij. Haar vriendinnen zaten rokend en drinkend om haar heen. De herfst stond op het punt uit te breken, maar nu even niet. Nu was het zomer en witbier.

Lopen, lopen. Regelrecht de zachtglooiende lilaroze schemering in. Langs de kabbelende Geul en de vele vele Jezussen. Muurkruizen, boomkruizen, wegkruizen, Jezus toonde zich overal en op alle mogelijke manieren en mijn man maakte een foto van elke Jezus. Een sudderend kunstproject.

Ik dacht eraan dat als ik de Geul richting Maastricht zou volgen, ik uit zou komen bij het huis van mijn oma en opa. Het huis met de grote groentetuin, de boomgaard, de zwaluwen in ons slaapkamertje. Het huis met de kookkachel met echte vlammen, waar af en toe een koe door het raam naar binnen keek, met de poepdoos waar de vliegen uitzwermden als je de deksel oplichtte. Het huis met de beelden in de tuin, de heksenbol, het pad overhuifd met rozen, de aardbeien achterin en de schommel. Het huis met de schuur met hoog opgestapelde kistjes appels en peren zodat ik, iedere keer als ik over de markt loop, terug ben in die schuur. Dàt huis.

Maar we liepen niet naar dat huis want het werd serieus donker en de lichtjes in het Geuldal begonnen aan te gloeien. De laatste keer buiten eten. Op het menu stond zuurvlees. Zuurvlees!! En ik, al honderd jaar overtuigd vega, bestelde zuurvlees en dacht aan mijn oma. Later riep een uiltje ergens in de verte en ik zei tegen mijn man dat ik ergens wilde wonen waar ik in de donkere avond uilen kan horen roepen.

Dit bericht is geplaatst in Leven, Wonen met de tags , , . Bookmark de permalink.

2 Reacties op Meanderende maretak

  1. Broertje schreef:

    Dat huis. Ik heb er laatst naar staan kijken.

Laat een reactie achter bij Connie Franssen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *