Loslaten sucks!

Je kunt het wenden. Je kunt het keren. Soms moet het. Soms kan het niet anders. Maar loslaten sucks. Big time.

Morgen staan we weer op Schiphol om afscheid te nemen van mijn kind. Na de luxe van haar twee jaar in de buurt te hebben gaat ze weer. Niets kan haar tegenhouden. Niet de liefde van haar leven, niet haar familie, niet haar vele vrienden. Weg moet ze. Zwerven. En dus zien we haar morgen voor de zoveelste keer door de douane verdwijnen. Op weg naar de andere kant van de wereld. Op weg naar een andere kant van het leven.

Het doet pijn. En iedereen die zegt dat je van loslaten rijker wordt en dat onthechten goed is, die sla ik op z’n bek.

En zen dan? Ja, dat helpt. Niet als pijnbestrijding, integendeel. Op je kussen is er geen ontsnappen aan. Maar ik maak geen doemscenarios, geen soapstory van haar vertrek. Het is wat het is. En waar ze ook is, zichtbaar of niet: ze is er. Ook dat is voelbaar op mijn kussentje. The connection sings zoals een verre vriend me ooit mailde.

Ongewenst vertrek. Broertje, mijn beste vriend, mijn kind. Paden die zich kruisen. Een tijdje samen oplopen. En dan weer een kruispunt, waar gaan we heen? Waar ga jij heen? Maakt niet uit. Eens liefgehad, altijd liefgehad.

Het wordt alweer vroeg donker. Het gaat stormen. Ik houd me stevig vast aan mijn kussentje.

Dit bericht is geplaatst in Familie, Liefde. Bookmark de permalink.

0 Reacties op Loslaten sucks!

  1. Marie-Bernadette schreef:

    Mooi….. je stevig vasthouden aan je stronk!

    Sterkte,
    Marie-Bernadette

  2. Den Brabo schreef:

    Zoals Genpo Roshi zegt: Op je kussentje ben je veilig, wat er ook bij je binnenkomt!
    Ik denk aan je morgen.

  3. Annemiek schreef:

    Mooi gezegd, Connie, maar intussen wel die pijn dus. Sterkte!

Laat een reactie achter bij Marie-Bernadette Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *