Kansen voor renaissance?

Een paar weken geleden kreeg ik een mail. Of ik er prijs op stel bezoek te krijgen van de PvdA die graag van me wil weten waarom ik mijn lidmaatschap opgezegd heb. Natuurlijk stel ik dat op prijs, goed initiatief, als er iets mee gedaan wordt…

Ben vervolgens gaan nadenken over mijn beweegredenen de partij gedag te zeggen. De druppel was het sluiten van De Paviljoens wat ook weer een druppel was, op het kortzichtige adhoc cultuurbeleid.
Goed. Wat zat er nog meer in de emmer? Even de hand in eigen boezem: mijn eigen onbehaaglijkheid om bij een club te horen, hoe graag ik dat af en toe ook zou willen. En verder: de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen. Die buitengewoon saaie ledenbijeenkomsten. Samengevat: gebrek aan inspiratie, idealen, warmte en passie. Bijna op de kop af twee jaar geleden schreef ik onderstaand stukje, deel van een column voor de PvdA site.

Is de PvdA Almere op dit moment een geïnspireerde partij? In staat om scherp en alert te reageren op wat er in de stad gebeurt? Kan dat qua organisatie? Een politieke organisatie moet de bezieling faciliteren, sterker nog, die voortdurend centraal stellen en versterken. Wat zijn je persoonlijke drijfveren om politiek actief te zijn en hoe zorg je ervoor dat die niet ondergesneeuwd raken? Afgelopen donderdag op de politieke markt zag ik Johanna en Lea bezield vertellen over Aalborg en hoe de zorg daar georganiseerd is. Het kán, zei Johanna met vuur in de ogen. En dan denk ik: zo moet het. Zo moet politiek werken. Vergezichten tonen, mensen meenemen.
De PvdA bijeenkomsten die ik tot nu toe heb meegemaakt, vind ik weinig inspirerend. Hondenpoep, onderhoud, hangjongeren…Ik begrijp dat dat de dagelijkse politieke praktijk is maar de grote thema’s – de rode draden – raken naar mijn gevoel ondergesneeuwd door die hondenpoeppraktijk waardoor het zicht vertroebeld raakt. Wat willen en kunnen we met deze stad? Hoe kunnen we problemen zo integraal mogelijk tackelen maar vooral: hoe zetten we Almere in haar (zijn?) kracht? Wat willen we met deze stad? Kortom: bezieling en idealen centraal. Persoonlijk denk ik dat Europa daarover gestruikeld is. Niet zozeer de rampzalige campagne, maar het feit dat Europa bezieling, smoel mist. Je wordt er niet warm van. Hoe zit dat eigenlijk met de PvdA?

Ik had het vandaag precies zo kunnen schrijven. Landelijk en lokaal heeft de PvdA te weinig smoel, te weinig soul, het beeld van een defensieve bestuurderspartij overheerst. Is dat waar Michiel werkelijk op stuk gelopen is? Omdat hij daar aan gepeuterd heeft? Hem een beetje kennende zou me dat niks verbazen. Gelukkig is er altijd de keerzijde.

Crisis is – als het goed is – aanleiding voor introspectie en introspectie is de basis voor inhoudelijke groei. Laten we hopen dat dát het toekomstscenario wordt: de renaissance van politiek gebaseerd op idealen en als gevolg daarvan een instroom van gepassioneerde, creatieve mensen.

Dit bericht is geplaatst in Almere, Politiek. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *