Wat ik deze week heb geleerd in het kankerklasje:
– Er zijn opties. De biopt die niet lukte omdat ik niet stil kon liggen vanwege de pijn? Dan doen we die onder narcose.
– Een lange dag blijven na de biopt omdat ‘ie op een lastige plek zat en ik onder controle moet blijven? Dan vullen we die met goede adviezen over pijnmedicatie en een diëtiste.
– Zeurende kamergenoot? Gordijntje dicht.
– Geen maaltijden weg kunnen werken? Kleine hapjes gedurende de dag.
– Pijn? Oxycodon.
Dat de kanker terug is, is wel duidelijk. En dat betekent chemo. Daar moet je sterk voor zijn. En mijn conditie is, na wekenlang niet kunnen sporten, labberdewatskti. Te weinig spieren, te weinig energie, te weinig vlees op de botten. ‘Je hoeft geen drie maaltijden per dag te eten,’ zegt de diëtiste. ‘Maar wel meer eiwit.’ Mijn lief kookt elke dag voedzame, kleurrijke maaltijden voor me. Die ik laat staan. Waardoor hij gefrustreerd raakt. Gezellig is het dus niet bij ons aan tafel. De diëtiste ontslaat hem van de plicht zijn innerlijke Otolenghi te releasen. En ontslaat mij van eten. Acht keer per dag kleine hapjes is ook goed.
Pijn. Nog zo’n beladen ding. Ik heb pijn. Vrij erg. Er werd oxycodon voorgeschreven wat ik eng vond wat verslaving-en-kom-op-niet-zo-miepen. Ik rommelde ermee. Af en toe eentje als het echt niet anders kon. Wat niets hielp natuurlijk.’Spiegel opbouwen,’ adviseerde de arts. Drie keer per dag en ’s nachts een langwerkende. Vannacht nam ik een langwerkende én een oxazepammetje als toetje. Hele nacht doorgeslapen. Voel me direct fitter.
Even een shoutout dus naar die geweldige, lieve en kundige werkers die ons stutten en steunen in deze barre tijden.