Gisteren in de auto. Radio aan. Hotel California. Snel uit. Te laat. Hotel California heeft zich – met bijbehorende herinnering – al in een kamertje in mijn hart gevestigd. Dat kamertje waar herinneringen wonen die nog niets van hun geur, smaak, klank en gevoel verloren hebben.
Het is een van de eerste nachten dat mijn broertje in het ziekenhuisbed in de woonkamer is gaan slapen. Wetend dat hij waarschijnlijk nooit meer de trap naar zijn eigen slaapkamer op zal lopen. Dat bed staat daar. Op wielen maar onwrikbaar. Onmiskenbaar symbool van de laatste fase.
‘Ha zus,’ roept hij als ik binnenkom. ‘DVD’tje kijken? Eagles, liveconcert.’ Ik kruip naast hem op bed en we kijken. Als Hotel California ingezet wordt, kijken we elkaar aan. En huilen. Hard. Elkaar vasthoudend.
Sindsdien kan ik het nummer niet meer horen. Moet ik winkels en cafes uit waar het onverwacht gespeeld wordt. Zit ik huilend in de auto als radio 1 er me mee overvalt. De pijn net zo venijnig als vier jaar geleden.
Connie ik ken dat. Ik dacht dat het nooit over zou gaan, maar later worden dit soort ‘pijnlijke’ herinneringen mooie warme herinneringen en als je dan zo’n nummer weer hoort dan denk je nog eens extra aan die dierbare.
Dank je wel, Turner1960. Het is niet zozeer de pijn, meer de onverwachte overval die ontregelend is. Gelukkig zijn er ook veel mooie, warme herinneringen..
Ja dat ‘overvallen’ ken ik ook, maar ook dat ebt weg en wat er blijft is liefde, herinneringen en als je dan zo in de auto zit verschijnt er een glimlach op je gezicht bij de gedachte aan je dierbare.
Groetjes
René