Schrijven. Ongecensureerd. Rauw. Eerlijk. De moed die ervoor nodig is. De moed om jezelf te leren kennen, alle aangename en onaangename plekjes in je geest te onderzoeken. En dan ruimte te maken voor dat wat je beweegt.
We zitten in boekhandel Polare en schrijven. Om ons heen mensen op zoek naar een boek, een kaart, dwalend. Een kind rent heen en weer, jengelt. De koffiemachine sist, gepraat aan een tafeltje verderop. Maar wij zitten in een bubbel. Aandacht naar binnen. Pennen bewegen over het papier. De opdracht is jezelf als tachtigjarige te schrijven, niet beschrijven – schrijven. Zonder afstand. Jezelf in de huid van de oude dame of heer nestelen. En dan een brief schrijven aan jezelf, aan degene die je nu bent. Een mooie opdracht, emotioneel en inzichtgevend. Je maakt afstand, schept ruimte tussen wie je nu bent en denkt te worden. Je ziet waar je in het nu mee bezig bent, plaatst het in perspectief, gaat zien wat je graag zou willen. De pen schrijft je binnenste bloot.
Het worden brieven om te koesteren. Brieven om te omarmen en regelmatig te herlezen om jezelf te her-inneren. Complete ontroering tijdens het voorlezen. En zo dankbaar dat ik getuige mocht zijn. Ik ga ze missen, mijn moedige vrijdag groep.
Het was een inspirerende en bevrijdende reis Connie, en ik ga jou en het mooie clubje ook missen! Dank je wel.