Ja

Trouwen is zoveel meer dan ik dacht wat het was. Zoveel meer omdat je niet alleen met elkaar trouwt, maar een beetje met iedereen die erbij is. De piepkleine ceremonie op het stadhuis waar mijn vader helemaal voor van Friesland naar Almere reed, voltrokken door een tangoleerling van ons. De speech en tranen van mijn hartsvriendin. En ’s avonds de grote ceremonie, voltrokken door vriendin Astrid. Groots, intiem, persoonlijk, ontroerend. Onze dochters samen te zien dansen. De vrienden en familie die ons verrasten met een prachtig programma, kaarten en cadeaus. Liefde en plezier in overvloed.

We hebben niet alleen ja gezegd tegen elkaar maar tegen iedereen om ons heen, leek het. Zoveel beelden en woorden die ik altijd in mijn hart zal dragen. Mijn ouders gelukkig te zien. De dood van mijn broertje heeft de kleur zo’n beetje uit hun bestaan gespoeld maar vrijdag zagen ze er gelukkig uit. En het ontroerende slot van het feest. Frank en ik dansten, ogen gesloten. Toen we opkeken bleek dat iedereen in een cirkel om ons heen stond, armen om elkaar schouders: een omarming van geliefden.

Dit is wat ik tijdens de ceremonie tegen Frank zei:

23 jaar geleden hebben we elkaar ontmoet. Toen ik je zag wist ik het: daar staat mijn man. Waar ik die wijsheid vandaan haalde: geen idee. Soms zijn er gewoon dingen die je weet, die duidelijk zijn. Sinds die dag zijn we in elkaars leven. Soms wat minder, soms wat meer. Maar of het nou minder of meer was, leien dakje of hobbelig pad, valkuilen of uitzichtpunten: we zijn gebleven. En misschien is dat wel het geheim van een goede relatie: gewoon blijven. Blijven in de periodes waarin de liefde voelbaar en zichtbaar is. Maar ook blijven in de periodes waarbij de liefde ver weg lijkt, er op vertrouwend dat het ergens is. Als een ondergronds stromend smal stroompje, klaar om gevoed te worden en weer aan te zwellen tot een brede, niet te stuiten rivier die ons draagt.

We hebben Eva en Isabel samen grootgebracht. Eva met haar grenzeloze liefde voor reizen en avontuur. De kiem daarvan ligt waarschijnlijk in Griekenland, met ons 3’en liftend door het land. Eva, wereldburger die zich overal thuis voelt, behalve India misschien… Isabel met haar haarscherpe inzicht in mensen en hun relaties, haar humor, haar enorme gehechtheid aan huis en haard, haar onvoorwaardelijke loyaliteit aan mensen waar ze van houdt. Twee heel verschillende vrouwen, maar zo close als zusjes maar zijn kunnen. Ik kijk naar ze en ben grenzeloos trots.

Na 23 jaar weten we wel hoe dat werkt, for better and for worse. De kinderen, de reizen, de muziek, de kunst, de tango…veel geld, weinig geld, geen geld, ziekte, de dood van je vader en van mijn broertje. Alles hoort erbij. For better and for worse.

En af en toe het gevoel langs elkaar heen te leven, het zoeken naar een eigen pad dat soms de andere kant op leek te lopen. Ook dat weten we inmiddels. Laat dat pad van de ander maar even de andere kant op lopen. We weten dat, soms buiten het zicht, er altijd weer een bocht is die onze paden weer samenvoegt.

Ik hoef je op deze dag niets extra’s te beloven. Het is voldoende te weten dat, wat er ook gebeurt, ik weet dat er altijd een moment komt dat ik, net als die dag 23 jaar geleden, naar je kijk en met iedere vezel weet: jij bent mijn man.

En nu zijn we dus getrouwd. Maakt het verschil? Ja, het maakt verschil. Er is verdieping, kracht en verbondenheid. We hebben samen met onze dierbaren herinneringen gemaakt die onvergetelijk zijn.

Dit bericht is geplaatst in Familie, Liefde, Relatie. Bookmark de permalink.

0 Reacties op Ja

  1. MOOI!!!
    Ik wilde in eerste instantie niet trouwen. Waarvoor? Op de dag dat wij exact 20 jaar daarvoor samenkwamen, waren wij ‘toevallig’ met een familie-gezelschap aan de wandel door Amsterdam-Oost-Watergraafsmeer en ‘kregen wij het idee’ een rondgang door het stadsdeelkantoor te gaan houden, waar jaren daarvoor het Burgerziekenhuis in huisde. En laten we daar nou bij toeval in de trouwzaal terechtkomen, waar de trouwambtenaar ons trouwde. Niemand wist hiervan, behalve de 2 getuigen die in het complot zaten. En het is waar wat je zegt: een huwelijk geeft verdieping. Nooit gedacht dat het zo’n heerlijk gevoel zou geven.

    Ik wens je een lang en gelukkig leven in deze huwelijkse staat. Geniet van de verdieping.

  2. Connie schreef:

    Haha, mooie verrassing voor de wandelaars. Wat leuk! Dank je wel, Veertje!

  3. franske schreef:

    Voor ons was en is trouwen een nog groter samen zijn als dat we al waren.
    Geniet elke dag opnieuw van het (samen)zijn.

  4. kanteldenker schreef:

    En, nu na een paar dagen. Hoe voelt dat nu. Onwerkelijk of werkelijk.
    Leuk dat jullie trouwden op de 50ste verjaardag van Michelle. Wij hadden diezelfde avond een groots feest in Almere Buiten. In een Japans restaurant. Ook een beetje ZEN, maar dan anders. Wij zijn nu 34 jaar bij elkaar, en 28 jaar getrouwd. Het voelt als gisteren. Vlinders in de buik. Ik meen dat ook bij jullie te zien.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *