I know you’re married but I’ve got feelings too….

Whoa! Een muur van geluid dendert op ons af als we de zaaldeur opentrekken. Op het podium een meisje. Haar gezicht verborgen achter een gordijn van zwart haar, ze draagt een zwart Tshirt en jeans slaat ze hard op haar electrische gitaar terwijl ze onverstaanbaar kreunzingt. No future. Om haar heen de lookalikes van Crosby, Stills, Nash & Young en aiaiai nog van die leeftijd ook!

‘Kom op’, zegt M. ‘Gaan we naar boven, dit is niet te doen.’ Terwijl ik kijk naar dat arme kind met die luidruchtige mannen wordt ik, zoef, terug gekatapulteerd in de tijd. Tijdens m’n middelbare schooltijd was Paradiso mijn tweede huis. Te stoned om ook maar iets van de concerten mee te krijgen maar altijd lol. En iedere keer weer krijg ik het gevoel dat de tijd er stilgestaan heeft.

Zou dit haar zijn?’ vraag ik M. ‘Hoop het toch niet.’ We komen voor Martha Wainwright. Ik heb M. meegevraagd naar aanleiding van een juichende recensie over Martha in de NRC. Geen tijd gehad huiswerk te doen, weet dus niet hoe Martha eruit ziet, laat staan wat voor muziek ze maakt. En we kunnen toch moeilijk aan een van de vele fans vragen of dit Martha is zonder ons onsterfelijk belachelijk te maken en ons voor eeuwig de toegang tot de poptempel ontzegd wordt.

Martha is het zusje van de veel bekendere Rufus en dat alleen al maakt het voor mij de moeite waard ongezien en ongehoord de gok te nemen. De Wainwrightjes komen uit een, netjes uitgedrukt, disfunctional family – wie niet eigenlijk – en dat levert mooie, schrijnende teksten op. Bijvoorbeeld ‘Dinner at eight’, een hartverscheurende afrekening met papa W. Alle Wainwrightjes zijn buitengewoon creatief en getalenteerd en vochten mekaar dus waarschijnlijk het artistieke kot uit in New York, Parijs en Montreal.

Na een minuut of tien verdwijnen het zielige meisje en de oude mannen gelukkig en daar is Martha.

Vrolijk, communicatief en gezegend met een strot van hier tot Tokio zingt ze haar ziel bloot. En goddank geen scheurende gitaren. We kunnen tussendoor gewoon lekker bijkletsen en wijntjes halen. Vanaf het balkon ruim zicht op haar aanbidders die zich verdringen voor het podium. Van alles wat. Jonge meiden, oude mannen, hippies, wandeltypes. Dik tevreden na twee uur naar buiten.

Over een overvol Leidseplein – zomer! – om lief van de tangoschool te halen. Cava drinken, nog even dansen, patatje halen bij Ahmed in de Lange Leidse en naar huis. Sommige dingen veranderen nooit en dat is maar goed ook. Thuis CD van Martha besteld: I know you’re married, but I’ve got feelings too. Een titel een Wainwright waardig!

Dit bericht is geplaatst in Inspiratie, Leven, Vrouwen met de tags , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *