Ik droom van een houten huisje. Een simpel, lief, grijsblauw houten huisje. Het staat ergens op Schier of Vlie in de duinen. Het heeft een veranda, een hangmat, een houtkacheltje en een grote tafel, van hout uiteraard. Op die tafel staat mijn MacBook want er is electriciteit en wifi natuurlijk. En ’s avonds als de zon bijna weg is en de wereld zachtlila kleurt, doe ik een lantaarntje aan en wacht tot de maan en sterren tevoorschijn komen. Ik kijk dan net zo lang en zo ver het universum in tot ik grenzeloos word. Het geluid van de golven wiegt me in slaap. Overdag schrijf ik en slenter af en toe naar de zee terwijl huisje naar me kijkt met open ramen en deuren. Er ligt zand op de vloer en het geurt warm en naar zee in mijn huisje. Ik loop uitsluitend op blote voeten.
Blijkbaar ben ik niet de enige met een houten huisje wens. Laatst stond er in de NRC een verhaal met foto’s. Een man in zijn kantoorhuisje in de tuin, omringd door boeken, pen, papier. Aan lief zijn hoofd zeuren was zinloos, hij ziet een houten huisje alleen zitten als het over de Griekse zee uitkijkt.
Mijn huisje mag ook in de achtertuin. Een iets haalbaarder plan wellicht. Ooit. Weg van de wereld in je eigen achtertuin.
Lief kent zijn pappenheimer inmiddels. “Dat huisje staat voor alleen zijn. Je wilt gewoon heel graag en vaak alleen zijn en de dingen op je eigen manier doen.” Die waarheid staat als een huis. En het is fijn een man te hebben die dat snapt.