Een paar uur bij Peter in de tuin met rose, meloen en aardige mensen. Hartsvriendin die onverwacht aanschuift in de kroeg. Lief’s hand strelend over mijn blote rug. Eten met de mannen van ErasmusPC. Een gelukte meditatie. Kleine kadootjes die het voortdurend aanwezige gevoel van onheil even naar de achtergrond verdrijven.
We overwegen een second opinion. Zitten een beetje vast. Normaal leven is er niet meer bij voor broertje, uitzicht wordt niet geboden. Meer klachten, minder energie. Het strohalmen tijdperk breekt aan. Maar wat als dit het nu is? Als we geen strohalmen meer vinden. Hier heb ik niet op gerekend. Wat ik van kanker wist – tot nu toe…tussen de chemo’s en andere nare dingen werd het leven geleefd. Redelijk normaal. Dat is wat ik zie bij anderen. Dit is anders.
Normaal drijft steeds verder weg. Alsof we een tunnel inrijden, steeds maar smaller. En onderweg moeten we proberen mooie dingen te zien. Maar er zijn geen mooie dingen in een tunnel dus hoe moet dat dan? En als we aan het eind zijn. Hij alleen verder, wij die van hem houden, weer terug. Hopend dat er weer licht en uitzicht is, aan beide kanten.
Dit is niet leuk meer, dit is helemaal niet leuk meer.