Ik loop met de hond het park in. Een man komt me tegemoet. In zijn ene hand een plastic tasje, in zijn andere een heel klein snaarinstrument. Soort mini mandolientje met een dikke buik. Ik zeg goedemiddag en loop door. Een paar minuten later komt me weer een man tegemoet. Weer met plastic tasje en ook met zo’n dik mandolientje in zijn hand. “U bent al de tweede,” zeg ik. “Excuse me?” “You’re the second one who’s carrying this instrument.” “Yes. The third is coming,” zegt hij en loopt door. En verdomd. Even later verschijnt meneer drie. Met plastic tasje maar dit keer zit het mandolientje in zijn rugzak, de hals steekt boven zijn hoofd uit. Ik schiet in de lach. “Hello beautiful girl” (jaja) . “Hello”, zeg ik en loop door.
Iets raarders dan de werkelijkheid bestaat niet.