Groot

Concentratie. Een sinaasappel pellen. Couscous laten wellen. Peterselie en rucola snijden. Pijnboompitjes roosteren. Peper en zout over de zalm malen. Citroen uitknijpen over de couscous. Olijfolie over de zalm. In de grillpan. Opperste concentratie. Aandacht erbij houden. De wereld wordt weer overzichtelijk terwijl ik bezig ben. En overzichtelijkheid is even nodig na alweer een heftige week in een hele grote wereld.

Twee dagen Cradle to Cradle met de McDonough mensen. Fijn om ze weer terug te zien. Diane begint meteen over de voorverkiezingen in Virginia, waar ze vandaan komt. Ze hoopt op victory voor Hillary. Er hangt verandering in de lucht. In Amerika, maar ook hier. In het Atelier Almere. Praten, denken, schrijven. Werken aan The Almere Principles die ik vertaal als de Almere Beginselen maar die nog geen naam hebben. Duurzaamheid, mensen, ecologie, verdubbeling van de stad, dat wat er al is in ere houden, versterken, klimaatverandering, infrastructuur. Hoe ga je balans brengen in al die facetten en belangen die ogenschijnlijk met elkaar in tegenspraak zijn? Iedereen wil er uit komen. Alle kennis en talent worden ingezet om op een hoger level te komen. ‘This is big,’ verzucht Diane. In mijn hoofd zit twee dagen lang een uitspraak van William McDonough die niet wijken wil: ‘How to love all children of all species for all time…’ In een notendop de opdracht waar we mee bezig zijn.

De dag erna weer in het AvL met broertje. Hij ziet er beter uit. Is iets aangekomen wat bevestigd wordt door de weegschaal bij de oncoloog. Voelt zich goed, is ontspannen. Hij geeft me een overzicht. Naam tussenpersoon verzekeringen, notaris, rekeningen, paswords. Legt me uit hoe en wat hij geregeld wil hebben. Mijn maag trekt samen. “Ik ben niet bang meer, Con.” zegt hij. “En ik wil ook geen verstoppertje spelen.” Ik kijk naar hem. Zijn rust, zijn moed. De oncoloog lijkt ook opgelucht. Broertje gaat het hem niet moeilijk maken met ontkennende acties of lastige emoties. “Nog geen chemo,” besluit hij. “Daarmee wachten we, we moeten iets achter de hand houden om nog een klap uit te kunnen delen. Over een maand weer een scan, dan kijken we verder.” Opgelucht lopen we naar buiten. Een kadootje: een maand normaal doorleven.

Door naar Leeuwarden, een warme, liefdevolle middag. Dan sms’je van Isa. ‘Mama, het is uit. Wat moet ik nou?’ Ik stap in de auto en rij terug. Met vlammende ogen vertelt ze me wat er is gebeurd. ‘Waarom zijn jongens zo?’ De volgende avond een etentje in Utrecht om te bespreken hoe we de City Offices voor ErasmusPC gaan optuigen. Rotterdam, Amsterdam, Almere, SaoPaulo, Barcelona, Hamburg, Vantaa en Tata Banya. De wereld is groot.

Ik zet de couscous en de zalm op tafel. Schenk de wijn in. Lief zit tegenover me. Het leven is mooi.

Dit bericht is geplaatst in Almere, Broertje, Familie, Inspiratie, kanker, Leven, Liefde, Planet Onco met de tags , , , . Bookmark de permalink.

0 Reacties op Groot

  1. Marco schreef:

    De Almeerse Beginselen:

    Ik ben voorstander van met liefde politiek bedrijven. Da’s wat anders dan met politiek liefde bedrijven. (Krijg ineens hele nare beelden in m’n hoofd).

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *