Mijn broertje had iets met afstandsbedieningen de laatste weken. Misschien een manier om nog wat controle te houden over het beetje leven dat hem nog restte. De afstandsbedieningen moesten elke dag allemaal onder handbereik in het gelid. Een zwarte van de Samsung tv, een zilverkleurige van UPC, een zwarte van de DVD speler, een witte voor de lampen, een hele kleine zwarte waarvan ik nog steeds niet weet waar die voor diende, een beige om zijn bed mee te bedienen.
‘Con, zullen we verder met Planet Earth?’ En dan drukte ik onveranderlijk op de verkeerde knoppen. Waarna het licht aan of uit ging, of de afzuigkap. Het bed zakte of steeg. Alles deed het, behalve Planet Earth. Ik ben nu eenmaal een meisje.
Iedere keer als ik nu tv kijk of een DVD’tje, gebeurt er van alles. Van DVD schakelt de tv ineens over naar UPC. En als we digitaal kijken, switcht ‘ie heen en weer naar analoog. Zaterdagnacht werd ik om half twee wakker doordat de wekkerradio ineens ging spelen. Precies een week eerder had ik broertje voor het laatst welterusten gewenst.
Veroorzaakt mijn broertje al die commotie? Geen idee. Ik weet niets van leven na de dood en Char(latan) geloof ik niet. Maar ik voel broertje om me heen. Draag thuis zijn zwarte Gstar vest als ik zit te schrijven. De mouwen ver over mijn handen, de capuchon tot op mijn billen. Het vest ruikt nog naar hem – Armani, Robijn, Samson. Bij zijn foto brandt een waxinelichtje, wierook en staat een schaal bloemen. Ik vind het prettig hem om me heen te voelen. Zelfs als ‘ie me plaagt.