Van woensdag tot zondagavond zennen in Vught. Geen retraite, wel sesshin. Het woord retraite impliceert terugtrekken, afzonderen. En dat is een sesshin juist niet. Je keert je van de wereld af, maar naar de realiteit toe.
Afleiding is er niet. Er gaan kleppers of belletjes die je vertellen dat je ergens moet zijn en wat je daar moet doen. Als je binnen gehoorsafstand van het gebouw blijft, hoef je niet aan de tijd te denken. Je kunt je volle aandacht richten op dat waar je mee bezig bent. Zitten, lopen, ademhalen, eten, kijken, luisteren, slapen, een aai, een blik. Dat is het zo’n beetje.
Zoals gebruikelijk zat ik de eerste ochtend sesshin te janken op mijn kussentje. Janken van pure ontroering dat een groep mensen iedere keer weer bereid is dit te ondergaan. Het maar zo’n beetje uit te zitten met elkaar. Stil te zijn. Drup drup drupten mijn tranen langs mijn wangen, mijn hals, mijn rakusu om te eindigen in een poeltje aan mijn gekruiste voeten. Een spiegeltje dat daar de rest van de sesshin zou liggen en dat ontroering, pijn, hopeloosheid, verwondering, geluk, onrust, berouw, overgave toonde.
Alledaagsheid bekijken met het oog van de eeuwigheid, dat is wat we eigenlijk doen. De dharmalessen gingen over de La Divina Commedia. Honderd gedichten uit de 14e eeuw van Dante. Een metafoor voor het geestelijk pad: eerst afdalen naar de hel, dan de louteringsberg beklimmen en uiteindelijk het paradijs. En dat hele avontuur vindt plaats in je eigen lijf en geest. Een avontuur onder leiding van de Mees van wie ik steeds meer ga houden. Hij is licht en diepzinnig tegelijk, mijn Mees. Kom daar nog maar ’s om tegenwoordig.
‘Je vertelt er nooit veel over, over je ervaringen tijdens sesshin,’ zei hartsvriendin vanochtend. Dat klopt. Het is een beetje ambtsgeheim. Want het doel is niet het verzamelen van spirituele ervaringen. Een ervaring valt niet af te dwingen al los je nog zoveel koans op en verzamel je een tien centimeter dikke laag zit-eelt op je kont. Het zijn onverwachte cadeautjes die je voor jezelf houdt of hoogstens deelt met collega padvinders waar je close mee bent.
Van de zomer gaan we naar Toscane, dus ook naar Florence. Ik verheug me er nu al op dan letterlijk Dante’s voetsporen te gaan volgen.
Wat mooi!
Ik heb me subiet weer aangemeld voor oktober …