Zachtjesaan begint er die speciale, stille sfeer in huis te hangen. Iets heiligs. Het lijkt op de dagen voor de geboorte van je kind. Kamertje klaar, de wieg opgemaakt, kleertjes op de stapel, nu je kind nog. Dagen waarin je naar binnen keert, de baby in je buik stil wordt en alle energie zich richt op dat hele belangrijke dat gaat gebeuren en waarna je leven voor altijd anders zal zijn. Geboorte.
Gisteren weer een dag vooral samen. Praten, travel channel kijken, zijn rug masseren. Broertje valt in slaap. Ik zet de tv zacht en ineens begint het weer te stromen. Die bijzondere energie, die verbondenheid met alles. Ik sluit m’n ogen, in me wordt het stil. Ik voel broertje naast me, ben me bewust van het gordijn dat zacht beweegt, voel me verbonden. Waar ik al weken naar op zoek ben door meditatie, door me richten op het mooie, valt nu als een cadeautje in m’n schoot. De steen die op de plaats van mijn hartje zat, smelt. Mijn adem lijkt tot in mijn vingertoppen te vloeien. Ik ben alert en stil tegelijk. Alles om me heen vibreert en is met elkaar verbonden. Ik kijk naar broertje. Het is goed zo.