Flow. Een nogal vaag begrip. Maar o zo voelbaar als het er is. En hoe harder je probeert het te veroorzaken, hoe minder het lukt. Dingen voor elkaar proberen te krijgen met duw en trek energie? Dream on.
Paar jaar geleden liep oud zeer erg uit de hand. Letterlijk en figuurlijk. Ik worstelde met de blessure die een eind maakte aan mijn dansleven maar die weer hardnekkig de aandacht opeiste. Pijn. Ondanks jarenlang lopen bij danserspoli van het AMC waar ik twee keer per jaar hele nare prikken in mijn arme heupje kreeg. Opereren dan maar, zei opperprof. Pees in je heup verlengen, want die is overbelast en overspannen en dan misschien ook maar die scheve rugwervel aanpakken. Maar eerst maar eens een week of zes in een gipscorset. En, gek die ik was, ik liet me dat corset aanmeten. Van mijn knieen tot aan mijn borst(jes).
Het was de periode na de heftig verlopen Zomeropera, waar ik de PR voor deed, wat neerkwam op 100 uur per week werken. Van kaartjes scheuren tot achter de tap tot boterhammen smeren voor 300 koorleden, een krant maken, PR acties organiseren, tenten opzetten, vrijwilligers begeleiden en ondertussen proberend de mannen van Omroep Flevoland die Vrij Nederland liepen te spelen van m’n lijf houden… Nou ja, dat corsetje dwong me na al die stress in ieder geval tot zes weken naar het plafond kijken, de hele dag mensen over de vloer en 80 boeken lezen. Best relaxed dus. Als je het project naar de wc gaan even niet meetelt. Na die periode zou ik dan geopereerd worden en moest alvast maar starten met fysio. Nou heb ik heel vaak en veel fysio gehad en het heeft nooit ene moer geholpen dus ik was niet van plan er veel moeite voor te doen en ging naar de fysio op de hoek. Erik Goes.
Erik zette me voor een spiegel, liep om me heen, keek, voelde. En vroeg toen wanneer ik gestopt was met dansen. Vijftien jaar geleden, zei ik. “Je hebt een spiercorset om je heen, alsof je ieder moment het toneel op moet. Die operatie, die moet je afzeggen. Als het lukt die rug weer zacht te krijgen, komt het met die heup ook wel goed.” Ja hoor, dacht ik, lul maar raak en klom op de tafel voor een bindweefselmassage. AU! Maar het voelde anders en toen ik buiten stond besefte ik dat Erik gelijk had. Nog altijd klaar om het toneel op te gaan en als ik dat niet los kon laten, kon ik het met de pijn ook wel schudden. Opereren had geen zin, het zat in m’n kop. Na drie keer Erik en het verdriet van het afscheid nemen toelaten, was de pijn van jaren zo goed als weg. Oud zeer moet eerst opgeruimd worden. Dan pas kan de boel weer gaan stromen.
Het rare is dat het dansen nu vanzelf weer in m’n leven komt. Zonder dat ik er iets voor heb gedaan. Een jubileumvoorstelling die we in april gaan doen en waarvoor ik elke zondag repeteer. De Kunstlinie die eergisteren belde of we een workshop tango willen geven tijdens de open dagen en in maart cursus willen starten. En gisteren een mail van stadsfilosoof Barry die samen met dichter Hein Walter en Jolle Roelofs – van de leukste Almeerse band de Softies – in mei een project wil gaan doen rond liefde, seks en jongeren. Of ik mee wil doen en wat zou het leuk zijn als we iets met dans kunnen doen. Daarmee is het cirkeltje rond. Een theaterachtig project waarbij ik ook interviews met jongeren kan gaan maken over liefde en seks. En ik heb er helemaal niets voor hoeven doen. Flow!