Feestdagen

‘Hoe gaat het met je?’ vraag ik. ‘Heel goed,’ antwoordt de kapper. ‘Ah. Verliefd zeker!’ ‘Niet, daarom gaat het zo goed, denk ik.’ Mijn kapper ziet er uit alsof hij iedere avond ruig tekeer gaat in dark rooms maar niets is minder waar. Ik heb zelden een kwetsbaarder lieverd meegemaakt.En hij is ook nog ’s de beste kapper ooit.

‘Ga je nog wat leuks doen met de feestdagen?’ vraagt hij. ‘Niet speciaal. Het is de eerste keer zonder broertje, voelt nog te rauw.’ Hij houdt op met knippen en kijkt me aan. ‘Ik had vier jaar geleden kanker. Was moederziel alleen in die periode, niemand die voor me zorgde. Ik ben er beter uitgekomen. Echt waar. Het duurde even, maar ik ben er beter uitgekomen.’ Ineens zitten we middenin een mooi gesprek. Over dood, over familie, over je niet thuisvoelen in het gezin waar je geboren bent. Om ons heen drukte en het aanstellerige gegil van zijn collega’s maar wij zijn omgeven door een apart, intiem energieveldje.

Als ik klaar ben, helpt hij me in mijn jas. We kijken elkaar aan, slaan de armen om elkaar heen. Sterkte met de feestdagen, zegt hij en kust me op mijn wang.

Ik besluit naar het station te lopen.  Ipod op m’n kop, muziek stroomt door me heen. Ik loop en kijk om me heen. Naar de mensen, de lichtjes, de etalages. Het lopen krijgt een prettige cadans, voelt licht, bijna alsof ik gedragen word. Zo kan ik nog uren doorlopen. Met koude handen, koude wangen en een warm hartje.