Halfnaakt, koud sta ik in het hokje op de radiologie afdeling. Even later lig ik onder een grote machine en volg instructies op. Ik draai op mijn zij, op mijn buik, op mijn rug en voel me, om met Danny de Munck te spreken, zo verdomd alleen. Ik denk aan P. die zes weken lang bestraald wordt. En alhoewel zijn geliefde hem elke dag vergezelt, is hij door en door alleen tijdens die dagelijkse minuten bestraling die zijn leven moeten redden. Bij mij worden er slechts een paar simpele foto’s gemaakt, maar o, wat voel ik me kwetsbaar. Ik heb tegen de geliefden gezegd dat ik een gesprekje met een orthopeed heel goed zelf af kan en dat er niemand mee hoeft. Onderweg in de auto naar de Maartenskliniek weet ik dat het een vergissing was. Voel ik hoeveel verdriet en machteloosheid zich hebben opgehoopt bij die twee gekantelde werveltjes onder in mijn rug.
Na drie zenuwblokkades is het op met de kleine ingrepen. Is het op met de doekjes voor het bloeden en tijd voor een echte ingreep. Een operatie zegt de orthopeed. Waarschijnlijk. Eerst een MRI en dan moet het hele team akkoord zijn. Het is geen kleinigheid. Na de operatie begint het pas. Negen maanden revalideren. Beetje lopen, niet fietsen, niet op je buik liggen, niet langdurig mediteren, geen huishoudelijk werk. Niets. En 100% garantie op succes is er niet. Dat zegt de orthopeed allemaal terwijl zich in mijn hoofd allerlei scenario’s afspelen over hoe dat dan moet met mijn leventje als ik negen maanden niks kan. En hoe het dan moet als er geen operatie komt. Het is dus afwachten nu, of ik een geschikte kandidaat ben. En of ik dit wel wil. Een alternatief is er niet. Ik heb het hele circuit gehad, regulier en alternatief.
Alles is eng in dit onbekende medische land. Het ziekenhuis, de operatie, de revalidatie. En het allerengste is de overgave. Overgave aan het verdriet van jarenlang pijn hebben, overgave aan vreemde handen die een heftige ingreep gaan doen in mijn pijnlijke lijf waar ik er maar één van heb, overgave aan de angst dat het mis gaat. Eerst overgave.
En dan vertrouwen.
Poeh, ja, zeg. Overgave en vertrouwen. Rocket science is er niks bij.
Niks ‘zeuren’, dit klinkt ernstig.
Het is al weer van een maand geleden, ik hoop dat het weer beter gaat, of althans duidelijker is geworden
Groet
Joop
Dank je Joop! Nog steeds aan het nadenken over operatie. Gelukkig hebben we lange wachtlijsten in NL