Wat doe je als boeddhistisch mensje als code bruin wordt afgekondigd? Ik heb er een paar dagen mee rond gelopen. De reacties op het vorige blogje in me opgenomen en langzaam wordt het ietsje helderder.
Het volgende kwam bovendrijven.
A. Een boeddhist is geen deurmat.
B. Een boeddhist is geen haar beter dan welk ander mens dan ook.
C. Compassie doet wonderen. Compassie voor mensen die de dupe zijn van het huidige kabinetsbeleid, maar ook compassie met het kabinet. Ja, zelfs met Wilders. Hier moet ik nog even aan werken…
D. Onderscheiden: is er echt sprake van onrecht of gaan de dingen simpelweg anders dan ik wil dat ze gaan?
E. Kan ik iets doen? Ja: doe dat dan. Nee: doe dat dan niet.
F. Bijna vergeten: mezelf herinneren aan mijn dharmanaam – Teisui – zij die vol vertrouwen de stroom volgt.
Ik kan iets doen. Ik kan schrijven. Ik kan zorgen dat ik niet meegesleurd wordt door woede en frustratie. Ik kan, als een vogeltje in een brandend bos, water in mijn snavel nemen en het op het vuur gooien. Onvermoeibaar, zonder bezig te zijn met het resultaat. Druppel voor druppel voor druppel.
Mooi gesproken Connie. Mij helpt de Metta meditatie als ik te maken krijg met mijn onmacht. Te zien dat anderen ook alleen maar gelukkig willen zijn in hun kern en dat hun gedrag voortkomt uit hun angst. En inderdaad het overwinnen van hun angst dat moeten ze zelf doen, maar daar kunnen wij wel druppeltje voor druppeltje een kleine bijdrage aan proberen te leveren.
Dank je, Petra!