Doodgewoon

Station CS, gisterenavond uur of 11. Ik wacht op de trein,  eet paprikachips en denk na over  de dood. We hebben het er uitgebreid over gehad in de zendo. Wat voegt de dood toe aan je leven? Een paar zenners hebben het initiatief genomen hun laatste levensjaar in te gaan. Niet letterlijk natuurlijk, alhoewel – dat weet je nooit. Stel: dit is je laatste jaar, wat ga je dan doen? Uit die relatie stappen waar je je al lang niet prettig in voelt? Je huis verkopen en een wereldreis maken? Een perspectiefloze baan opzeggen? Je vader eens goed de wacht aanzeggen? ‘Doe je mee?’ vraagt initiatiefneemster P.

Innig gearmd lopend naar het station hebben vriendin M. en ik het er over. “Ik denk niet dat ik iets bijzonders zou doen,” zegt ze. “Misschien een paar weken naar Japan.” Ik ben het met haar eens. Ook ik zou niets bijzonders doen.

Ik denk aan het laatste half jaar met mijn broertje. Zijn sterven gebeurde middenin het gewone leven en dat maakte het heel bijzonder. Geen spectaculaire reizen, geen ontboezemingen, geen drama. Sterven met dat wat er is. We keken tv, kletsten, deden boodschappen, kookten en aten. Gewoon. Doodgewoon.

Net zoals op het perron staan, chips eten en denken aan de dood. En even later in de trein melige sms’jes uitwisselen met vriendin M. in de trein naar Utrecht. De dood alweer op de achtergrond. Een realiteit, maar nog niet zo echt.

Dit bericht is geplaatst in Broertje, Zen. Bookmark de permalink.

0 Reacties op Doodgewoon

  1. Willem schreef:

    Ja, zo iszet.. Ik heb me ook opgegeven bij Petra.. Eerst dacht ik ook nix doen, maar toch zijn er die verborgen dingen, iemand nog iets zeggen, liefs of spijt of aardigs.. Of toch nog iets gedaan , gezien meegemaakt of gemaakt hebben.. Je weet het gewoon nie.. Kzou er over willen babbelen en mee zitten en ook van anderen horen.. Zo zie je maar.. Mooi Connie.. XX

  2. Connie schreef:

    Ben benieuwd naar je ervaringen. Misschien ben ik wel gewoon te bang. Weet nog wel een paar mensen met wie ik iets uit te zoeken heb. Punt is ook: het gaat niet alleen over mij, maar ook over die ander. Steen en water.

  3. Marloes schreef:

    Ik zou samen met mijn man naar Japan gaan en naar Frans Polynesie (omdat ik zo graag een “bounty-eiland” wil zien, een koraalrif). Maar dan op voorwaarde dat de hond dood is dus. Als mijn hond nog leeft in mijn laatste jaar, heb ik pech gehad. Want ik geef hem waarschijnlijk toch niet zo lang uit handen. En ik weet dat mijn man en ik die reis ook echt gaan maken, we houden er nu al rekening mee met ons budget. Dus dat het niet zo maar een loos idee is.

    Verder bij de mensen zijn van wie ik houd. Ik heb het goed gemaakt met mijn vader, en dat was zo ver ik nu kan bedenken de enige belangrijke persoon in mijn leven met wie nog wat moest gebeuren. Dus ja, ik ben eigenlijk wel tevree. Ik vind het wel een fijne gedachte om lekker gewoon tv te kijken enzo, Met mn echtgenoot en mn vriendinnetjes, en naar de sangha en mn leraar te gaan en te zitten..

  4. Ik zou me, denk ik, helemaal suf knuffelen, veel lachen en veel huilen en heel veel warmte en liefde willen verspreiden, zolang het nog kan. En vergeven wat nog niet vergeven is. Ik zou eerder naar het innerlijk reizen, niet alleen naar mijn eigen innerlijk maar ook naar dat van de mensen die me lief zijn. Nou ja, misschien toch nog eventjes naar Israël…

  5. Michiel schreef:

    Hoi,

    Wat een leuk artikel!
    Ik zou zo ook niet weten wat ik zou doen, als je niet aan de dood denkt dan denk je daar ook niet aan denk ik zelf.
    Maarja waar het op neer komt is dat je gewoon leeft en doet wat je nog wil doen. maarja of je op tijd bent is dan altijd de vraag….

Laat een reactie achter bij Marloes Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *