“Ceetje, kom nou ’s hier. Je kunt hem niet terughalen. En je had hem ook niet kunnen redden.” Ik ben van streek. In het NRC staat een interview met dr Pinedo. Pinedo was jarenlang oncoloog verbonden aan de VU en gaat nu met emeritaat. Pinedo was niet zo maar een arts, maar iemand die tot het uiterste ging om zijn patienten te redden. Doodgaan voor je vijfenvijftigste was voor hem geen optie, dus bewandelde hij – met succes – onconventionele paden. En nu ben ik van slag. Door achteraf wijsheid waarvan de terugwerkende kracht me gemeen raakt.
Had ik maar…. Als ik nou eerder…Maar zo is het niet gegaan. Gerustgesteld door die eerste berichten tweeenhalf jaar geleden. Geopereerd, schoon. Wat niet zo was, achteraf gezien. Als een arts zegt dat een operatie gelukt is, betekent dat nog niet dat je genezen bent. Misschien als ik toen, in het begin, hem meegenomen had naar Pinedo, misschien waren er wel degelijk andere paden die we hadden kunnen bewandelen. Paden terug naar het leven.
“Ceetje, niemand had iets kunnen doen. Ook Pinedo niet. Je hebt alles gedaan.” Is dat zo? Heb ik alles gedaan? Ik weet het niet. Misschien moet ik het Pinedo maar ’s vragen, of hij broertje had kunnen redden. Maar dan? Als hij ja zegt, vergeef ik het mezelf nooit. Als hij nee zegt, valt er beter mee te leven. Maar de uitkomst verandert niet. Dat broertje weg is en weg blijft. Vandaag al de 12e zondag.