Code bruin

Buiten was het code rood. Het bliksemde en knalde en de regen striemde naar beneden. Maar wij zaten binnen, onbeweeglijk op onze kussentjes en lieten de donder donderen en de bliksem bliksemen. De laatste avond voor de zomerstop. De Mees gaf ons huiswerk mee: het uit ons hoofd leren, onderzoeken en beoefenen van de paramita’s – deugden.

Op weg naar huis wandelde ik regelrecht een beoefening in. Dankzij code rood was het treinverkeer een puinhoop. Geduld oefenen dus, en tolerantie. Dat lukte prima, mede dankzij geduldige mede passagiers. Vanochtend werd ik wakker met het nieuws dat de PVV het begrip allochtoon wil ‘stretchen’: ook de kleinkinderen van de eerste generatie moeten als allochtoon gebrandmerkt worden. ‘Godverdomme, de klootzakken!’ was mijn eerste reactie.

En dat vind ik nu zo moeilijk.  Want wat doe je als boeddhistisch mensje als code bruin wordt afgekondigd? Wat moet ik met mijn woede, afkeer en haat van deze verschrikkelijke politiek die mensen brandmerkt, uitsluit en de beschaving in de uitverkoop zet? De derde paramita is wijsheid. Maar wat is wijsheid?

 

Dit bericht is geplaatst in Politiek, Zen. Bookmark de permalink.

0 Reacties op Code bruin

  1. vlasje schreef:

    Ja, dat maakt me ook woedend, ondanks mijn boeddhistische inslag. Opkomen voor onrecht is dat wel of niet zen?

    • Connie schreef:

      We hebben het er wel eens over gehad in de zendo. Over Japanse kamikaze soldaten, overtuigde zenners maar wel de oorlog in. Ongelooflijk ingewikkeld.

  2. simonenina schreef:

    In reactie op Gerrit Komrij’s stuk in het NRC heb ik het volgende geschreven:
    “Kunst en geld. Ingewikkeld. Het een gaat over je huis, wat je eet, hoe je reist en hoe je je kleedt. Het andere toont ons dat er ook andere dimensies in het leven zijn, toont ons de bezieling die ten grondslag ligt aan het leven. En die dimensies kennen en ervaren geeft ons de ruimte creatief te zijn in onze oplossingen en keuzes voor hoe wij wonen, wat wij eten, hoe wij reizen en ons kleden. Deze dimensies kennen -en leven met dit besef- is de immaterieele rijkdom die de leden van deze regering ten enen male ontgaat. Wat ze niet beseffen is dat ze opgegroeid zijn met de immaterieele weelde van de voorgaande generaties, maar dat dat een bron is die ook moet worden gevoed. In India is een gezegde: “Er zijn twee goden, die van de kennis en die van het geld, aanbid de god van het geld en u zult nooit genoeg hebben, aanbid de god van de kennis en de god van het geld zal u volgen waar u maar gaat.””
    Het enige wat wij kunnen doen -en wat je doet beseffen hoe rijk je kunt zijn- is -nog meer- kiezen voor schoonheid, wijsheid, kwaliteit en respect in alles. De rijkdom ligt daarin besloten dat je jezelf de ruimte geeft om een andere keuze te maken dan die die direkt voor de hand ligt. Dat zal zich opstapelen en uiteindelijk krijgt het ook gewicht. Ook naar de mensen om ons heen toe, je kunt ze iets heel anders meegeven dan wat ze gewend zijn. En voor jezelf zal het een tweede natuur en een bron van geluk zijn.
    “Forgive them for they know not what they have done.”

    • Connie schreef:

      Ben het hartgrondig met je eens. Maar er komt een punt waarop er meer nodig is dan nog meer kiezen voor schoonheid en wijsheid. Een moment waarop er verzet gepleegd moet worden. Hoe ziet dat verzet er uit zonder te vervallen in onderbuikreacties?

  3. Marloes schreef:

    Ik proef een soort schaamte voor je woede, “want je bent toch boeddhist” en “je mag niemand uitsluiten of haten, dus ook Geert Wilders niet”. Maar we vergeten snel dat we ook onze woede en onze haat dan niet hoeven uit te sluiten. Want dat is wat je soms bent: boos!
    Laat het toe. Boeddha is boos. Soms is nog meer schoonheid zoeken niet de oplossing, want dat is gewoon op dat moment niet aan de orde. Daarmee berokken je jezelf (Boeddha) een beetje schade toe. Vraag jezelf in plaats daarvan af: Wat is er gaande?

    Ik ben boos.

    Dat is het.

    • Connie schreef:

      Het is geen schaamte voor mijn woede. het is een gevoel van machteloosheid want hoe zet ik mijn woede om in ‘verantwoord’ verzet? Net liep ik buiten en voelde ik een golf van compassie voor al die mensen die gebrandmerkt worden. Ik voelde wat het is allochtoon te zijn. wellicht dat daar het antwoord ergens ligt, in het verzet vanuit compassie. Dank je wel, Marloes.

  4. simonenina schreef:

    Ik snap wat je zegt, maar ik denk dat de onderbuikreactie juist is wat “zij” doen. Als een kleuter die niet weet dat hij soms op zijn beurt moet wachten. Als een puber die een wijze wankelmoedige bejaarde als een oude zeur ziet. Ik snap wel wat je zegt maar ik merk nu dat ik zelf de afgelopen jaren een hele tijd zo in angsten en zorgen heb gezeten en dat je wereld dan juist heel erg afkalft.
    Dit zijn mensen die hun kinderen vissticks met appelmoes als avondeten geven en die ook in een constante angst leven, en vanuit die emotie sluiten ze uit, is er geen ruimte voor andere mensen en kiezen ze niet voor kwaliteit.
    Ik weet ook niet wat ik eraan kan doen. Maar in de angst schieten over wat er op het “spel” staat dan kom je op hetzelfde niveau terecht, terwijl niet de mens die het zegt maar de gedachtegang die erachter ligt het eigenlijke probleem is. Dat er mensen zijn die zich hebben toegestaan in die gedachtes te geloven, dat is het probleem (en gedachtes zijn niet persoonlijk zoals Byron Katie zegt). Als je boos wordt op hun gedachtes dan bevestig je deze mensen in hun angst.
    Ik denk dat het verzet vanzelf een vorm vindt als we open en alert zijn.

  5. Marloes schreef:

    Er is volgens mij geen reden om bang te zijn voor mijn boosheid.
    Integendeel: onderdrukken of wegdrukken van mijn emotie kan imho een vorm van angst zijn.

    Boosheid komt, boosheid gaat. Een wonder op zich. Ik kan het dus gewoon bekijken en voelen. Alleen maar dat. Ik hoef het al niet eens te analyseren, of te weten waar het vandaan komt, of waar het heen gaat. Eerlijk gezegd vind ik daar ook nooit een eenduidig antwoord op.

    Wat “Zij Daaro” allemaal wel of niet doen of laten, is voor mijn beoefening verder niet van belang. Mijn beoefening geldt alleen voor mij. (En aangezien Connie haar betoog eindigde met een vraag, voelde ik me vrij antwoord te geven. )

  6. simonenina schreef:

    P.S. Met deze nieuwe definitie zijn Jouke en onze twee kinderen in een klap allochtoon geworden (Jouke’s vader komt uit Indonesie). Ik moet eerlijk zeggen dat het mij eigenlijk bijzonder weinig zegt of doet.

      • simonenina schreef:

        Als ik dit stukje bij Joop (voor het eerst bij Joop!!!) lees dan krijg ik het gevoel dat deze meneer zichzelf (en zijn familie) te goed voelt om allochtoon te zijn. Maar ik heb helemaal geen negatief gevoel bij het woord allochtoon. Ik vind het helemaal geen minderwaardig iets om allochtoon te zijn.
        Mijn vader stamt af van Franse Hugenoten die naar Nederland zijn gevlucht, dus dan ben ik misschien ook wel allochtoon in de ogen van deze PVV meneer. En als wij in de VS waren gebleven i.p.v. teruggegaan naar NL dan was ik zeker een (Amerikaanse) allochtoon geweest.
        Als mijn kinderen zich ergens aan ergeren of zich gekwetst voelen door iets dan vraag ik ze weleens: “Als ik naar de muur loop en ik bonk heel hard met mijn hoofd tegen de muur en heb pijn, ligt dat dan aan de muur of ligt dat aan mijzelf?”
        P.S. Ik weet niet precies hoe ik Simonenina ben geworden maar voor de continuiteit handhaaf ik het maar even. X S

  7. Connie schreef:

    Het gaat ook niet over dat jij en ik ons storen aan allochtoon zijn of niet. Het gaat erover dat er een politieke partij is die de wereld verdeeld in eerste en tweederangsburgers en daar consequenties aan verbind! Dat jouw dochters daarom anders bejegend worden of minder rechten hebben. Kan me niet voorstellen dat dat je koud laat.

    • simonenina schreef:

      Ja maar ik heb dat gevoel helemaal niet. Ik merk helemaal niet dat mijn -blonde blauw-oogige- dochters anders bejegend worden of minder rechten hebben dan andere kinderen ik heb helemaal niet het gevoel dat Jouke of mijn kinderen tweederangsburgers zijn. Ik denk gewoon die allochtonen boffen maar met iemand als Jouke (en straks misschien onze kinderen) die hun statistieken mooi opkrikken. Want in feite is dat de enige reden waarom de hele term allochtoon in zwang is geraakt en m.n. ook voor de tweede generatie (toendertijd trouwens een VVD beslissing) omdat het destijds gewenst was om in cijfers uit te kunnen drukken wat de feitelijke overlast was van de tweede generatie allochtonen van Marokaanse en Turkse afkomst. (Ik weet nog dat Jouke thuiskwam en vertelde dat hij opeens tot allochtoon was bestempeld.)
      Een allochtoon als Kader Abdollah (om eens een dwarsstraat te noemen) daar kun je toch alleen maar trots op zijn en van houden? Ik ben gelukkig dat hij er is en zegt wat hij zegt en zijn gevoeligheid en observaties aan ons toont. Ik vind dat een verrijking. Kijk ook eens naar Lalo en Mirta, wat een verrijking voor ons Nederlanders. Zo kunnen we nog wel even doorgaan. Wat een rijkdom (zulke) allochtonen.
      Verder moeten we ons beseffen dat 1,5 miljoen mensen slechts 10% van onze bevolking zijn en dat dit soort drogredeneringen en het geleuter van deze PVV-meneer vrijwel altijd stranden op gezond verstand en heldere logica. Laten we ons daaraan vasthouden in plaats van onze gedachten met ons op de loop te laten gaan.
      En dat is het laatste wat ik over dit verhaal wil zeggen.

  8. Ingrid Appels schreef:

    Dag Connie, ik geloof dat ik je vraag heel goed begrijp en vind het ook een erg goede vraag: wat is wijsheid, als de geschiedenis je leert dat het wij-en-zij-gevoel (lees: de-mensen-die-er-mogen-zijn versus de-mensen-die-er-eigenlijk-niet-behoren-te-zijn) tot desastreuze gevolgen kan leiden.
    Ik heb ooit een meerdaagse retraite in Westerbork mogen leiden, gestoeld op de Bearing Witness retreats in Auschwitz waar ik twee keer aan deelnam. Deze ervaringen hebben het voor mij zo duidelijk gemaakt dat Auschwitz aan het einde ligt van een keten van gemiste kansen. Kansen om geweld te transformeren. En dan ook in jezelf. Want die SSer die zit ook in mij, en pas toen ik hem echt op schoot nam (mannetje, vertel je verhaal) kon ik me echt tot hem verhouden (en bleek het natuurlijk weer een ‘verhaal’ te zijn waar ik zelf mee rondsjouwde en die eindelijk uit elkaar kon spatten in duizend stukjes).
    Het ‘boeddhistische antwoord’: in de aanval met het zwaard van Manjushri!
    En ik hoop dat je over blijft schrijven voor het gezonde tegengeluid!
    liefs, Ingrid

  9. Connie schreef:

    Dat is mooi, Ingrid. Dank je wel.

Laat een reactie achter bij vlasje Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *