Gisteren met Maria naar het nieuwe Nieuwe de la Mar. Naar Canto Ostinato, een jaren ’70 compositie van Simeon ten Holt. Het nieuwe Nieuwe is prachtig geworden! Een theater zoals een theater bedoeld is, met veel rood, veel warme foyers – open haarden! – en veel mensen. Aan de wanden prachtige foto’s van onder andere Erwin Olaf, foto’s als schilderijen, verstilde momenten uit beroemde toneelstukken.
De Canto werd gespeeld op twee piano’s. Pianist Jeroen van veen vertelde dat hij vroeger onder de piano bij zijn vader lag. De muziek vibreerde door hem heen. Dat bracht hem op het idee het publiek op het toneel uit te nodigen. En dus lag het podium vol. Mensen hadden slaapzakken mee, kussens, dekens, matrasjes. In no time waren we terug in de seventies: damslapers, vondelpark, die sfeer. Maria en ik zaten keurig in de zaal en lieten de muziek over en door ons heen spoelen. Muziek die associaties oproept met de zee: zacht kabbelend, woest, stil als een spiegel, diep. Een beetje zazen ervaring, het concert. Zo zitten we wekelijks ook in de zendo. Stil. Dat wat er gebeurt in jezelf of in de omgeving gewoon maar door je heen laten gaan.
De Canto is on tour, aanrader!
Virgina Woolf door Erwin Olaf