Buizerd

In ons park woont een buizerd. Gisteren keek ik uit het raam en zag ik hem zitten, op de allerhoogste tak van de allerhoogste populier, wiegend in de wind. Als ik door het park loop, kom ik hem vaak tegen op het vers omgeploegde veld. Hij zeilt, vleugels wijd, laag over de stoppels. Soms zit hij in een boom naast het pad, onbeweeglijk. Mijn nadering doet hem niets, in zijn groene glinsterogen zie ik waakzaamheid. Als ik een hoed zou dragen, zou ik die voor hem afnemen ‘goedemorgen, heer Buizerd’. Ik draag geen hoed, een glimlach volstaat. Hij glimlacht altijd terug.

Dit bericht is geplaatst in Almere, Leven, Liefde, Wonen met de tags , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *